و با او به نرمى سخن بگوييد، شايد اندرز گيرد يا بترسد (44).

گفتند پروردگارا ما بيم داريم در آزارمان شتاب كند يا طغيانش بيشتر شود (45).

فرمود: مترسيد كه من با شما هستم، مى‌شنوم و مى‌بينم (46).

پيش وى رفتند و گفتند ما دو پيغمبر پروردگار توايم، پسران اسرائيل را با ما بفرست و عذابشان مكن از پروردگارت معجزه‌اى سوى تو آورده‌ام درود بر آن كس كه هدايت را پيروى كند (47).

به ما وحى شده كه عذاب بر آن كس باد كه (آيات الهى را) تكذيب كند و روى بگرداند (48).

بيان آيات [بيان آياتى كه چگونگى برگزيدن موسى 7 به رسالت و مامور شدنش در كوه طور به دعوت فرعون را حكايت مى‌كنند]

در اين آيات داستان موسى (ع) را شروع كرده، در اين سوره چهار فصل از اين داستان ذكر شده:

اول: چگونگى برگزيدن موسى به رسالت در كوه طور، كه در وادى طوى واقع است، و مامور كردنش به دعوت فرعون.

دوم: با شركت برادرش او را به دين توحيد دعوت كردن، و بنى اسرائيل را نجات دادن، و اقامه حجت، و آوردن معجزه عليه او.

سوم: بيرون شدنش با بنى اسرائيل از مصر، و تعقيب فرعون و غرق شدنش، و نجات يافتن بنى اسرائيل.

چهارم: گوساله‌پرستى بنى اسرائيل، و سرانجام كار ايشان و كار سامرى و گوساله‌اش.

آياتى كه نقل كرديم تا به تفسيرش بپردازيم متعرض فصل اول از چهار فصل مذكور است.

و اما اينكه آيات مورد بحث به چه وجهى متصل به ما قبل مى‌شود؟ وجه اتصالش اين است كه آيات ما قبل مساله توحيد را خاطر نشان مى‌ساخت، اين آيات نيز با وحى توحيد آغاز شده، و با همان وحى يعنى كلام موسى كه گفت:(إِنَّما إِلهُكُمُ اللَّهُ الَّذِي لا إِلهَ إِلَّا هُوَ ...)، و نيز كلام ديگرش در باره هلاك فرعون و طرد سامرى ختم مى‌شود، آيات قبلى نيز با اين تذكر آغاز مى‌شد كه قرآن مشتمل است بر دعوت حق و تذكر كسانى كه بترسند، و با مثل اين آيه ختم مى‌شد كه‌(اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ لَهُ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌).

(وَ هَلْ أَتاكَ حَدِيثُ مُوسى‌).

استفهام در اين جمله براى تقرير است، و مقصود از حديث داستان است.