پاك و منزه است خدايى كه در مبارك شبى بنده خود (محمد) 6 را از
مسجد حرام (مكه معظمه) به مسجد اقصايى كه پيرامونش را (به قدوم خاصان خود) مبارك
ساخت، سير داد تا آيات خود را به او بنماياند كه همانا خداوند شنوا و بيناست (1).
بيان آيه
اين سوره پيرامون مساله توحيد و تنزيه خداى تعالى از هر شريكى كه
تصور شود مىباشد، و با اينكه در اين مورد بحث مىكند، اما مساله تسبيح خدا را بر
مساله حمد و ثناى او غلبه داده، و بيشتر به قسم دوم پرداخته است، هم چنان كه
ابتداى آن را با جمله(سُبْحانَ الَّذِي أَسْرى
بِعَبْدِهِ ...) شروع كرده و در خلال سوره هم پى در پى
تسبيح او را تكرار نموده، يك جا فرموده:(سُبْحانَهُ وَ تَعالى عَمَّا يَقُولُونَ)[1]، و
جايى ديگر فرموده:(قُلْ سُبْحانَ رَبِّي)[2] و
يا