داشتن كتاب زبور است، بيان مى‌كند، و در زبور احسن كلمات را در حمد و تسبيح خدا به كار برد.

در آيه شريفه مؤمنين را تحريك مى‌كند كه ايشان هم در گفتار نيكو، رغبت نموده و در گفت و شنود با مردم به ادب جميل و زيبا مؤدب گردند، البته مفسرين در تفسير آيه، اقوال ديگرى نيز دارند كه ما از ايرادش خوددارى نموديم، طالبين مى‌توانند به تفسيرهاى مبسوط و طولانى مراجعه نمايند.

بحث روايتى‌

در تفسير قمى در ذيل آيه‌(لَوْ كانَ مَعَهُ آلِهَةٌ كَما يَقُولُونَ إِذاً لَابْتَغَوْا إِلى‌ ذِي الْعَرْشِ سَبِيلًا) مى‌گويد: امام (ع) فرمود: اگر اين بتها اله و معبود بودند آن طور كه شما پنداشته‌ايد يقينا به عرش مى‌رفتند[1].

مؤلف: يعنى مسلط بر عرش مى‌شدند، و زمام امور عالم را به دست مى‌گرفتند، آرى معناى عرش اين است، نه ملك كه جهاتش محدود است.

[رواياتى در باره تسبيح موجودات و سفارش مدارا با حيوانات‌]

و در الدر المنثور است كه احمد و ابن مردويه از ابن عمر روايت كرده‌اند كه گفت:

رسول خدا 6 فرمود: وقتى مرگ نوح فرا رسيد به دو فرزند خود گفت: من شما را امر مى‌كنم به تسبيح و حمد خدا، چون اين دو كلمه نماز هر چيز است، و با همين دو كلمه است كه هر چيزى روزى مى‌خورد[2].

مؤلف: قبلا در معناى تسبيح موجودات اين ارتباطى كه روايت ميان تسبيح و حمد و روزى خوردن موجودات بيان مى‌كند گذشت و گفتيم كه رزق هر موجودى با ترازوى احتياج و سؤال او اندازه‌گيرى مى‌شود، و گفتيم كه هر موجودى خداى را با اظهار حاجت و نقص خود تسبيح نموده و او را از داشتن حاجتى مثل حاجت خود و نقصى چون نقص خود منزه مى‌دارد.

و در تفسير عياشى از ابى الصباح از امام صادق (ع) روايت شده كه گفت خدمت آن جناب عرض كردم معناى جمله‌(وَ إِنْ مِنْ شَيْ‌ءٍ إِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ) چيست؟ فرمود:

هر چيزى خداى را با تسبيح خود حمد مى‌كند، آرى همين كه مى‌بينيم ديوارها ترك مى‌خورد و

[1] تفسير قمى، ج 2، ص 120.

[2] الدر المنثور، ج 4، ص 183.