حق مردمى كه ايمان آورده‌اند هدايت و رحمت باشد، و خداوند بوسيله آن، حجت را بر آنان تمام نموده و اينان را بسوى حق راهنمايى كرده و با ايمان و عمل به آن ترحمشان فرمايد.

بحث روايتى [رواياتى كه در آنها اهل ذكر در جمله:(فَسْئَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ) به اهل بيت : تفسير شده است‌]

در كافى به سند خود از عبد الرحمن بن كثير روايت كرده كه گفت به امام صادق (ع) عرض كردم مقصود از آيه‌(فَسْئَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ إِنْ كُنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ) چيست؟

فرمود: ذكر، محمد 6 و ما اهل او هستيم كه بايد از ما بپرسند ...[1] مؤلف: اين روايت اشاره به آيه‌(قَدْ أَنْزَلَ اللَّهُ إِلَيْكُمْ ذِكْراً رَسُولًا)[2] است، و در معناى آن، روايات بسيار است.

و در تفسير برهان از برقى و او به سند خود از ابن عبد الحميد ابى الديلم از ابى عبد اللَّه (ع) روايت كرده كه پرسيد، خداى تعالى مى‌فرمايد: (فَسْئَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ إِنْ كُنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ‌) مقصود از ذكر چيست؟ فرمود قرآن است و آل محمد اهل ذكرند كه خداى عز و جل دستور داده مردم از آل محمد بپرسند و معلوم است كه خدا هيچ وقت دستور نمى‌دهد به سؤال از جاهلان و او خود قرآن را ذكر ناميده و فرموده:(وَ أَنْزَلْنا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ ما نُزِّلَ إِلَيْهِمْ وَ لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ) و نيز فرموده:(إِنَّهُ لَذِكْرٌ لَكَ وَ لِقَوْمِكَ وَ سَوْفَ تُسْئَلُونَ)[3].

مؤلف: احتجاج امام براى اثبات اين معنا است كه ائمه، اهل ذكرند و اينكه ذكر، قرآن است و اهلش ايشان، چون ايشان قوم رسول خدا 6 هستند و دو آيه‌اى كه در آخر كلام خود آورد براى استشهاد بر اين معنا بود، هم چنان كه در روايات ديگرى تصريح به اين معنا نموده و در اين معنا روايات ديگرى نيز هست.

و در تفسير عياشى از محمد بن مسلم از امام باقر (ع) روايت كرده كه گفت: به امام عرض كردم مردمى كه نزد ما هستند چنين مى‌پندارند كه مقصود از اهل ذكر در آيه‌(فَسْئَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ ...)، يهود و نصارايند، حضرت فرمود: اگر آنان باشند ايشان شما را به دين خود مى‌خوانند و هرگز حق مطلب را كه حقانيت اسلام است به شما نمى‌گويند

[1] اصول كافى، ج 1، ص 210، ح 2، ط بيروت.

[2] به تحقيق خدا نازل كرد بر شما قرآن و رسولى را. سوره طلاق، آيه 11.

[3] البرهان، ج 2، ص 370، ح 8.