مؤلف: نظير اين روايت را عياشى در تفسير[1] خود از محمد بن مسلم از آن جناب نقل كرده و اين روايت مطلبى را مى‌گويد كه در هيچ يك از روايات قبلى نبود.

و در تفسير قمى در ذيل‌(يَوْمَ تُبَدَّلُ الْأَرْضُ غَيْرَ الْأَرْضِ) نقل كرده كه معصوم فرمود: زمين به صورت نانى سفيد در مى‌آيد كه مؤمنين در موقف قيامت از آن مى‌خورند.

و در ذيل جمله‌(وَ تَرَى الْمُجْرِمِينَ يَوْمَئِذٍ مُقَرَّنِينَ فِي الْأَصْفادِ) فرمود: بعضى با بعضى ديگر نزديك مى‌شوند.(سَرابِيلُهُمْ مِنْ قَطِرانٍ) مقصود از سرابيل پيراهن است‌[2].

قمى گفته است: در روايت ابى الجارود از امام باقر (ع) آمده كه: در ذيل جمله‌(سَرابِيلُهُمْ مِنْ قَطِرانٍ) فرموده: قطران مس داغ شده است كه از شدت حرارت آب شده باشد، هم چنان كه خداى عز و جل فرموده:(وَ تَغْشى‌ وُجُوهَهُمُ النَّارُ) يعنى آن مس گداخته جامه آنها مى‌شود و آتش دلهايشان را مى‌پوشاند[3].

مؤلف: يعنى مقصود از مجموع دو جمله‌(سَرابِيلُهُمْ مِنْ قَطِرانٍ) و جمله‌(تَغْشى‌ وُجُوهَهُمُ النَّارُ) بيان اين معناست كه بدنهاى اهل جهنم با مس گداخته و صورت‌هايشان با آتش پوشيده شده است.

[1] تفسير عياشى، ج 2، ص 238، ح 57.

[2] ( 2 و 3) تفسير قمى، ج 1، ص 372.

[3] ( 2 و 3) تفسير قمى، ج 1، ص 372.