و اينكه فرمود:(أُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فِيها خالِدُونَ) اشاره است به لازمه سوم انكار شان، كه عبارت بود از مكثشان در عذاب و شقاوت.

(وَ يَسْتَعْجِلُونَكَ بِالسَّيِّئَةِ قَبْلَ الْحَسَنَةِ وَ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِمُ الْمَثُلاتُ ...).

در مجمع البيان گفته: كلمه استعجال به معناى طلب تعجيل در كار است، و تعجيل هم به معناى جلو انداختن آنست قبل از آنكه وقتش فرا رسد، و در معناى كلمه سيئه گفته است كه: به معناى هر خصلتى است كه نفس آدمى از آن خوشش نيايد و از آن ناراحت شود، و نقيض آن حسنه كه به معناى خصلتى است كه نفس را مسرور و خوشحال سازد، و كلمه مثلات به معناى عقوبتها است، كه مفردش مثله - به فتح ميم و ضم ثاء- است، و اگر در مفرد، مثله - به ضم ميم و سكون ثاء- بخوانيم جمع آن را بايد مثلات - به ضم ميم و ثاء- بخوانيم، هم چنان كه جمع غرفه، غرفات مى‌شود. و بعضى جمع آن را مثلات- به سكون ثاء- و مثلات- به فتح ثاء- خوانده‌اند[1].

راغب هم در مفردات گفته مثله به معناى گرفتارى و ناملايمى است كه به انسان روى آورد و آدمى را ضرب المثل ديگران سازد، و ديگران از چنان گرفتارى خود را بر حذر بدارند، و معنايش همان معناى نكال است، و جمع آن مثلات- به ضمه و ميم و يا فتحه آن، و ضمه ثاء- مى‌آيد، و بعضى آيه قرآن را، هم مثلات- به ضمه ثاء- خوانده‌اند و هم مثلات- به سكون آن- مانند عضد كه هم به ضمه ضاد خوانده مى‌شود و هم به سكون آن‌[2].

ضمير جمعى كه در جمله‌(يَسْتَعْجِلُونَكَ بِالسَّيِّئَةِ قَبْلَ الْحَسَنَةِ) است به كفارى بر مى‌گردد كه در آيه قبل مورد بحث بودند، و مراد از استعجالشان به سيئه قبل از حسنه اين است كه ايشان از باب استهزاء و مسخره كردن رسول خدا 6، بجاى درخواست رحمت و عافيت درخواست عذاب كرده بودند، به دليل اينكه دنبالش مى‌فرمايد:(وَ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِمُ الْمَثُلاتُ) و با در نظر داشتن اينكه جمله مذكور جمله‌ايست حاليه، مراد از سيئه، آن عقوبتهايى خواهد بود كه بر امتهاى گذشته نازل شد و ايشان را منقرض ساخت.

و معناى آيه چنين خواهد بود: كسانى كه كفر ورزيدند، بعد از آنكه شنيدند كه تو از عذاب الهى انذارشان كردى، و قبل از آنكه از خدا طلب رحمت و عافيت كنند طلب عذاب كردند تا به خيال خود تو را مسخره كرده باشند، با اينكه خبر داشتند از عذاب الهى و عقوبتهايى‌

[1] مجمع البيان، ج 6، ص 277، ط تهران.

[2] مفردات راغب، ماده مثل .