آن گاه امام فرمود: ولى يوسف كتمانش نكرد و در شهر انتشار داد، و قضيه دهن به دهن گشت تا آنكه زنانى (اشرافى) در باره زليخا گفتند: همسر عزيز با غلام خود مراوده داشته. اين حرف به گوش زليخا رسيد، همه را دعوت نموده، براى آنان سفره‌اى مهيا نمود، (و پس از غذا) دستور داد ترنج آورده تقسيم نمودند و به دست هر يك كاردى داد تا آن را پوست بكنند، آن گاه در چنين حالى دستور داد تا يوسف در ميان آنان درآيد، وقتى چشم زنان مصر به يوسف افتاد آن قدر در نظرشان بزرگ و زيبا جلوه كرد كه به جاى ترنج دستهاى خود را پاره كرده و گفتند، آنچه را كه گفتند: زليخا گفت اين همان كسى است كه مرا بر عشق او ملامت مى‌كرديد. زنان مصر از دربار بيرون آمده، بيدرنگ هر كدام بطور سرى كسى نزد يوسف فرستاده، اظهار عشق و تقاضاى ملاقات نمودند، يوسف هم دست رد به سينه همه آنان بزد و به درگاه خدا شكايت برد كه اگر مرا از كيد اينان نجات ندهى و كيدشان را از من نگردانى (بيم آن دارم) كه من نيز به آنان تمايل پيدا كنم، و از جاهلان شوم. خداوند هم دعايش را مستجاب نمود و كيد زنان مصر را از او بگردانيد.

وقتى داستان يوسف و همسر عزيز و زنان مصر شايع شد (و رسوايى عالم‌گير گشت) عزيز با اينكه شهادت طفل را بر پاكى يوسف شنيده بود مع ذلك تصميم گرفت يوسف را به زندان بيفكند، و همين كار را كرد. روزى كه يوسف به زندان وارد شد، دو نفر ديگر هم با او وارد زندان شدند، و خداوند در قرآن كريم قصه آن دو و يوسف را بيان داشته است. ابو حمزه مى‌گويد: در اينجا حديث امام سجاد (ع) به پايان مى‌رسد.[1] مؤلف: در اين معنا روايتى در تفسير عياشى‌[2] از ابى حمزه آمده كه با روايت قبلى مختصر اختلافى دارد. و اينكه امام (ع) در تفسير كلمه‌(مَعاذَ اللَّهِ) فرموده: ما از اهل بيتى هستيم كه زنا نمى‌كنند تفسير به قرينه مقابله است، چون كلمه‌(مَعاذَ اللَّهِ) در مقابل جمله‌(إِنَّهُ رَبِّي أَحْسَنَ مَثْوايَ) قرار گرفته و اين خود مؤيد گفته ما است كه در بيان معناى آيه گفتيم: ضمير ها در كلمه انه به خداى سبحان برمى‌گردد نه به عزيز مصر، كه بيشتر مفسرين گفته‌اند- دقت فرماييد.

و اينكه فرمود: يوسف دست رد به سينه همه آنان زد و به درگاه خدا شكايت برد كه اگر مرا از كيد اينان نجات ندهى ... ظهور در اين دارد كه امام (ع) جمله رب‌

[1] معانى الاخبار، علل الشرائع، ص 48 و 49.

[2] تفسير عياشى، ج 2، ص 172.