كرد و بار ديگر او و گروندگان به او را تهديد كردند كه از شهر بيرونتان مى‌كنيم مگر اينكه به كيش بت‌پرستى ما برگرديد.[1] و به اين رفتار خود هم چنان ادامه دادند تا آنكه آن حضرت از ايمان آوردنشان بكلى مايوس گرديد و بناچار رهايشان كرده به حال خودشان واگذار نمود[2] و در آخر دعا كرد و از خداى تعالى درخواست فتح نموده، عرضه داشت:(رَبَّنَا افْتَحْ بَيْنَنا وَ بَيْنَ قَوْمِنا بِالْحَقِّ وَ أَنْتَ خَيْرُ الْفاتِحِينَ)[3].

دنبال اين دعا خداى تعالى عذاب يوم الظله را نازل كرد، روزى كه ابر سياه همه جا را تاريك كرد و بارانى سيل‌آسا بباريد[4]، اهل مدين آن جناب را مسخره مى‌كردند كه اگر از راستگويانى قطعه‌اى از طاق آسمان را بر سر ما ساقط كن‌[5]، پس صيحه آسمان آنها را بگرفت‌[6] در نتيجه در خانه‌هايشان صبح كردند در حالى كه به زانو در آمده و مرده بودند و خداى تعالى شعيب و مؤمنين به وى را نجات داد[7]، پس شعيب پشت به آن قوم مرده كرده، گفت: چقدر در ابلاغ رسالت پروردگارم به شما كوشيدم و چقدر نصيحتتان كردم حالا چگونه مى‌توانم در باره سرنوشت شوم مردمى كافر اندوهناك باشم.[8]

2- شخصيت معنوى شعيب (ع):

شعيب (ع) از زمره پيغمبران مرسل و محترم خداى تعالى بود و خداى عز و جل آن جناب را در ستايش‌هايى كه از انبياى گرام خود نموده و در ثناى جميلى كه قرآن آن را در اين باره آورده شركت داده و قرآن كريم در آيات شريفه‌اش و مخصوصا در سوره اعراف و هود و شعراء از آن جناب مقدار زيادى از حقايق معارف و علوم الهى و ادب خيره كننده‌اى كه نسبت به پروردگارش و نسبت به مردم داشته حكايت كرده است.

و او خود را رسولى امين‌[9] و مصلح‌[10] و از صالحين شمرده‌[11] و خداى تعالى همه اينها را از

[1] سوره اعراف، آيه 86.

[2] سوره هود، آيه 93.

[3] پروردگارا! بين ما و بين قوم ما فتحى به حق برسان كه تو بهترين فاتحانى. سوره اعراف، آيه 89

[4] ( 4 و 5) سوره شعراء، آيه 189.

[5] ( 4 و 5) سوره شعراء، آيه 189.

[6] سوره اعراف، آيه 91، سوره عنكبوت، آيه 37.

[7] سوره هود، آيه 94.

[8] سوره اعراف، آيه 93.

[9] سوره شعراء، آيه 178.

[10] سوره هود، آيه 88.

[11] سوره شعراء، آيه 27.