آنان درست كرد كه در كنار آن مجسمه‌ها به عبادت خداى عز و جل مى‌پرداختند، در ضمن در حال عبادت، به آن مجسمه‌ها نظر مى‌كردند و چون فصل زمستان و بارندگى مى‌شد براى اينكه از عبادت باز نمانند مجسمه‌ها را داخل خانه‌هاى خود مى‌بردند.

اين مراسم يعنى عبادت خدا در برابر مجسمه يادبود عزيزان هم چنان ادامه يافت تا آنكه يك نسل از بين رفت و اولاد آنان روى كار آمدند در حالى كه از منطق پدران خود در مراسم مذكور اطلاعى نداشتند و خيال مى‌كردند كه پدرانشان همين مجسمه‌ها را مى‌پرستيدند، لذا آنها به جاى پرستش خداى عز و جل شروع كردند به پرستش اصنام، اين است معناى اينكه خداى تعالى مى‌فرمايد:(وَ لا تَذَرُنَّ وَدًّا وَ لا سُواعاً ...)[1].

از سوى ديگر تاريخ مى‌گويد در روم و يونان قديم رسم بر اين بود كه هر خانواده‌اى، بزرگ خود را مى‌پرستيدند و وقتى بزرگشان از دنيا مى‌رفت صنم و مجسمه‌اى از آن بزرگ برايشان درست مى‌شد تا اهل خانه آن را بپرستند، و نيز بيشتر پادشاهان و بزرگان روم در ميان مردم خود معبود و مورد پرستش بودند كه قرآن كريم هم (اين نكته تاريخى را تاييد نموده) و از آنها نمرود پادشاه معاصر ابراهيم (ع) را كه آن جناب با وى در خصوص پروردگارش محاجه و جدال و احتجاج كرد و نيز فرعون معاصر موسى (ع) را ذكر كرده است.

همين امروز در بت خانه‌هاى موجود و در آثار باستانى كه تا كنون بر جاى مانده مجسمه و صنم بسيارى از رجال بزرگ دين، مانند مجسمه بودا و صنم‌هاى بسيارى از براهمه و ديگران موجود است.

و اينكه براى مردگان خود صنم مى‌ساخته و آن را مى‌پرستيدند خود يكى از شواهدى است بر اينكه اين اقوام، مرگ را انتهاى زندگى و يا به تعبير ديگر بطلان و نابودى نمى‌دانسته‌اند بلكه معتقد بوده‌اند به اينكه ارواح مردگان، بعد از مرگ نيز باقى هستند و همان عنايت و آثارى كه در زندگى خود داشتند در بعد از مرگ نيز دارند بلكه آثار وجوديشان بعد از مردن قوى‌تر و اراده‌شان نافذتر و تاثير آن شديدتر مى‌شود، براى اينكه بعد از مردن، ديگر پاى بند چار چوب محدود ماديات نبوده و از تاثرات جسمانى و انفعالهاى جرمانى (اثر پذيرى مادى) نجات يافته‌اند و لذا فرعون، هم عصر موسى (ع) با اينكه خودش اله مردم بود مع ذلك براى خود اصنامى داشت و قرآن كريم در اين باره مى‌فرمايد:

[1] و( باز قوم نوح گفتند:) دست از پرستش بت‌هاى ود و سواع و ... بر نداريد. سوره نوح، آيه 23