مجبور شود به آن سرزمين سفر كند و سفر خواهد كرد تا آخرين گامى كه مقدر شده بردارد بر مى‌دارد، آن گاه در همان نقطه قبض روح و آن زمين در روز قيامت او را بيرون مى‌اندازد و مى‌گويد: پروردگارا اين آن امانتى است كه به من سپردى.[1] مؤلف: تفسير بودن اين روايت براى آن آيه خيلى روشن نيست.

و در كافى به سند خود از ابى حمزه ثمالى از امام باقر (ع) روايت كرده كه فرمود: رسول خدا 6 در حجة الوداع فرمود: مردم! آگاه باشيد كه جبرئيل (روح الامين) به دلم انداخت كه هيچ انسانى از دنيا نمى‌رود مگر بعد از آنكه رزقى كه برايش معين شده تا به آخر خورده باشد، بنا بر اين، از خدا بترسيد و در طلب رزق معتدل باشيد و دير رسيدن چيزى از رزق، شما را واندارد به اينكه آن را با ارتكاب يكى از گناهان طلب كنيد، زيرا خداى تعالى ارزاق را كه بين خلق خود تقسيم كرده حلالش را تقسيم كرده، نه حرامش را.

بنا بر اين هر كس از خدا پروا كند و خويشتن‌دار باشد، خداى عز و جل رزق او را از راه حلال مى‌رساند و هر كس پرده پوشش خدايى را پاره كند و رزق خويش را از راه غير مشروع به دست بياورد خداى تعالى از باب قصاص همان مقدار از رزق حلال او را دريغ نموده، در عين حال در حساب او محاسبه مى‌كند.[2] مؤلف: اين روايت از روايات مشهورى است كه هم عامه و هم خاصه به طرقى بسيار، آن را روايت كرده‌اند.

و در تفسير عياشى از ابى الهذيل از امام صادق (ع) روايت شده كه فرمود:

خداى سبحان ارزاق را بين بندگانش تقسيم نمود و مقدار بسيارى را زيادى آورده كه آن را بين هيچكس تقسيم نكرده و آيه‌(وَ سْئَلُوا اللَّهَ مِنْ فَضْلِهِ) به همين زيادت اشاره نموده مى‌فرمايد: از آنچه خداى تعالى زيادى آورده درخواست كنيد.[3] مؤلف: اين روايت از رسول خدا 6 نيز نقل شده و ما در تفسير آيه شريفه‌(وَ تَرْزُقُ مَنْ تَشاءُ بِغَيْرِ حِسابٍ)[4] و آيه شريفه‌(وَ سْئَلُوا اللَّهَ مِنْ فَضْلِهِ)[5] پاره‌اى روايات در اين معنا آورديم.

[1] الدر المنثور، ج 3، ص 321.

[2] اصول كافى، ج 2، ص 74.

[3] تفسير عياشى، ج 1، ص 239.

[4] سوره آل عمران، آيه 27 .

[5] سوره نساء، آيه 32 .