و در الدر المنثور است كه ابن ابى شيبه و ابن منذر و ابن ابى حاتم و ابو الشيخ از ابى رزين روايت كرده كه گفت: يكى از مشركين كمر خود را خم مى‌كرد و خود را با جامه‌اش پنهان مى‌ساخت.[1] و در مجمع البيان از على بن الحسين و ابى جعفر و جعفر بن محمد روايت شده كه فرمود:

كلمه يثنونى بر وزن يفعوعل است‌[2].

[رواياتى در مورد رازق بودن خداى تعالى و تقدير روزى براى همه‌]

و در تفسير عياشى از محمد بن فضيل از جابر از ابى جعفر (ع) روايت شده كه فرمود: مردى از باديه‌نشينان نزد رسول خدا 6 آمد و عرضه داشت: يا رسول اللَّه! من داراى پسران و دختران و برادران و خواهران و پسر زاده‌ها و دختر زاده‌ها و برادر زاده‌ها و خواهر زاده‌هايى هستم، و زندگى بر ما خفيف است- يعنى در سطحى بسيار پايين زندگى مى‌كنيم- اگر صلاح مى‌دانى دعا كن خداى تعالى به زندگى ما وسعت و گشايشى دهد.

امام (ع) فرمود: وقتى كلام آن مرد به اينجا رسيد گريه‌اش گرفت و مسلمانان به حال او رقت كردند، رسول خدا 6 اين آيه را تلاوت فرمود:(وَ ما مِنْ دَابَّةٍ فِي الْأَرْضِ إِلَّا عَلَى اللَّهِ رِزْقُها وَ يَعْلَمُ مُسْتَقَرَّها وَ مُسْتَوْدَعَها كُلٌّ فِي كِتابٍ مُبِينٍ)، آن گاه فرمود:

هر كس كه اينگونه شكم‌هاى گرسنه را كه رزقشان از ناحيه خداى تعالى ضمانت شده تكفل كند خداى تعالى رزق او را ريزان كند آن چنان كه آب در سراشيبى فرو مى‌ريزد، آن گاه رسول خدا 6 دعا كرد و مسلمانان آمين گفتند.

امام باقر (ع) سپس فرمود: شخصى كه آن مرد را در زمان عمر ديده و حال او را پرسيده بود به من گفت كه آن مرد در جوابم گفت: بعد از دعاى رسول خدا 6 داراى بهترين وضع شدم، وضعم در ميان افرادى كه خدا رزق حلالشان داده از همه بهتر و مالم از همه بيشتر است .[3] و در الدر المنثور است كه حكيم ترمذى در كتاب نوادر الاصول خود، و حاكم- وى حديث را صحيح دانسته- و ابن مردويه، و بيهقى در كتاب شعب الايمان از ابن مسعود از رسول خدا 6 روايت كرده‌اند كه گفت: رسول خدا 6 فرمود:

وقتى مقدر شده باشد كه يكى از شما در سرزمينى از دنيا برود، براى او حاجتى پيش مى‌آيد كه‌

[1] الدر المنثور، ج 3، ص 320.

[2] مجمع البيان، ج 5، ص 142.

[3] تفسير عياشى، ج 2، ص 139.