سويشان آمده- داراى خاصيت و حكمى است، و آن اينست كه هر كس به سوى آن راه يابد در حالى كه راه يافته سودش عايد خودش مى‌شود، و هر كس از آن روى بگرداند و راهى ديگر برود در حالى رفته كه ضرر اين انحراف عايد خودش مى‌شود. پس، انسانها مى‌توانند هر يك از اين دو را كه براى خود مى‌پسندند انتخاب كنند، يا نفع و يا ضرر را. و او (رسول خدا) وكيل مردم نيست، تا كارى را كه به عهده تك تك انسانها است او انجام دهد. بنا بر اين، بيان آيه شريفه كنايه است از وجوب اهتداء مردم به سوى حق، چون نفعشان در آن است.

(وَ اتَّبِعْ ما يُوحى‌ إِلَيْكَ وَ اصْبِرْ حَتَّى يَحْكُمَ اللَّهُ وَ هُوَ خَيْرُ الْحاكِمِينَ) دستورى است به رسول خدا 6 به اينكه تنها تابع آن فرامينى باشد كه به خود او وحى مى‌شود، و در برابر هر مصيبت و رنجى كه در راه اين تبعيت خواهد ديد صبر كند.

و نيز وعده‌اى است به اينكه خداى سبحان بزودى بين او و قومش حكم خواهد كرد، و او حكم نمى‌كند جز به نحوى كه مايه روشنى چشم آن جناب باشد. و بنا بر اين، آيه شريفه هم دستور به استقامت است و هم تسليت بر مصائبى كه آن جناب مى‌بيند و هم وعده‌اى است به اينكه عاقبت خير، تنها نصيب او است.

آيه شريفه با حكم خداى تعالى ختم شده، همان حكمى كه بخش عظيمى از آيات اين سوره بر آن حكم اعتماد داشت- و خدا داناتر است.