[محبت خالص مؤمنين به خداى تعالى، و تسبيح او، و تحيت و درود آنان به يكديگر در جنات نعيم‌]

خواننده محترم و پژوهشگر متدبر بايد توجه داشته باشد كه خداى تعالى در ميان همه منازل قرب، پاداش كسانى را كه به وسيله ايمان خود هدايت يافتند جنات نعيم ذكر كرده، و در ميان همه نعمت‌هاى بهشتى انهارى را نام برده كه در بهشت از زير آنان جارى است، حال بايد ديد علت اين انتخاب چيست؟ ما در تفسير آيه شريفه:(صِراطَ الَّذِينَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ)[1] و در تفسير آيه شريفه:(فَأُولئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ)[2] گفتيم كه در قرآن كريم نعمت به معناى حقيقيش همانا ولايت الهى است، و يكى از چيزهايى كه خداى تعالى اولياى مقربين خود را به آن اختصاص داده نوعى از شراب بهشت است كه با نوشاندن آن شراب به ايشان احترامشان كرده، به شان آنان اعتناء مى‌نمايد، مثلا فرموده:(إِنَّ الْأَبْرارَ يَشْرَبُونَ مِنْ كَأْسٍ كانَ مِزاجُها كافُوراً عَيْناً يَشْرَبُ بِها عِبادُ اللَّهِ يُفَجِّرُونَها تَفْجِيراً)[3]، و نيز فرموده:( إِنَّ الْأَبْرارَ لَفِي نَعِيمٍ‌) ...(يُسْقَوْنَ مِنْ رَحِيقٍ مَخْتُومٍ‌) ...(عَيْناً يَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ )[4]، و اين بر خواننده گرامى است كه در اينگونه آيات دقت نموده، بعضى را با بعضى ديگر مقايسه و تطبيق كند تا شايد بتواند به بعضى از اسرار لطيف كه خداى عز و جل در كلام خود به وديعت نهاده دست يابد.

(دَعْواهُمْ فِيها سُبْحانَكَ اللَّهُمَّ وَ تَحِيَّتُهُمْ فِيها سَلامٌ وَ آخِرُ دَعْواهُمْ أَنِ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ) اولين كرامتى كه خداى سبحان به اوليايش- يعنى همانهايى كه در دلهايشان غير خدا نيست و غير خدا كسى امورشان را تدبير نمى‌كند- كرده اين است كه دلهايشان را از محبت غير خودش پاك مى‌كند، تا به آنجا كه غير خدا را دوست نمى‌دارند و جز به خدا به هيچ چيز ديگر نمى‌انديشند و جز در راه او قدمى بر نمى‌دارند. پس، اولياء خدا منزه از هر شريكى براى خدا هستند، يعنى هيچ چيز ديگر دلهاى آنان را به سوى خود نمى‌كشد، و از ياد خدا غافل نمى‌سازد، و هيچ شاغلى آنان را از پروردگارشان به خود مشغول نمى‌كند.

و اين منزه بودن دلهايشان همان تنزيهى است كه آنان نسبت به خداى تعالى دارند.

آرى، اولياء خدا، پروردگار خود را از هر چيزى كه لايق به ساحت قدس او نيست منزه‌

[1] سوره حمد، آيه 7 .

[2] سوره نساء، آيه 69 .

[3] محققا ابرار از جامى خواهند نوشيد كه مزاج كافور دارد، از چشمه‌اى كه بندگان خدا از آن مى‌نوشند، چشمه‌اى كه خود آنان آن را به نوعى ناگفتنى بجوشش در مى‌آورند. سوره انسان، آيات 5 و 6 .

[4] محققا ابرار در نعيم خواهند بود ... و از شرابى سر به مهر خواهند نوشيد ...، چشمه‌اى كه تنها مقربين از آن- و يا به آن مى‌نوشند- سوره مطففين، آيات 22- 28