مصیبت خود باختگى در مقابل بیگانگان

و یکى از مصیبت‌هاى بزرگى که براى این ملت بار آوردند اینکه ملت را نسبت به خودشان هم بدبین کردند. این معنا که ما اگر یک مریض پیدا بکنیم در تهران، الان هم مى‌گویند که اینجا نمى‌شود، بروید به مثلا انگلستان، بروید به پاریس. این یک مطلبى است که از دست آنها براى ما پیدا شده است، یعنى ما خودمان را باختیم در مقابل آنها، شما گمان مى‌کنید که در آنجا اطباى آنها همچو هستند که اگر کسى برود آنجا چه خواهد شد. همین مریض‌هائى که در اینجا اگر یک دقتى بکنند معالجه مى‌شوند وقتى بروند آنجا معلوم نیست درست معالجه بشوند، اینطور نیست که اطباى آنها یک معجزه‌اى مى‌کنند و اطباى ما اینطور نیستند.

این یک مطلبى است که براى تبلیغاتى که اینها کردند ما به خودمان هم حتى سوءظن پیدا کردیم، یعنى خودمان هم باختیم خودمان را، شما گمان نکنید که اینجا اطبایش، ایران اطبایش کمتر از اطباء آنجا باشد. الان بسیارى از اطبا که در امریکا هستند ایرانى هستند گفتند شاید قریب پانصد تا یا بیشتر طبیب ایرانى هست که اگر طبیب‌هاى ایرانى بیایند، اختلال پیدا مى‌کند در آمریکا. اینطور نیست که اینهائى که رفتند و تحصیل کردند و یا در همین جا تحصیل مى‌کنند اینها کمتر از آنها باشند، نخیر اینها هم همانطور هستند، اینها هم مثل آنها یا بهتر از آنها هستند. ما در آنجا هم که بودیم گاهى مثلا گرفتارى پیدا مى‌کردیم اطبا را مى‌دیدیم و خیلى از آن‌ها چیزى که فوق‌العاده باشد من که نفهمیدم و اشخاصى هم که رفتند باز با همان حال مرض برگشتند، اینجا جوابشان دادند رفتند آنجا، آنجا هم همین حال بوده است. این براى این است که اینها جدیت کردند در این سالهاى طولانى که ما را تهى کنند از مغز خودمان، یعنى ما را همچو غربزده کنند که چیزهائى هم که پیش خودمان بهتر است به آن سوءظن پیدا کنیم و عقیده‌مان این باشد که نه اینطور خوب نیست، خوب است که آنطور باشد. حال اینکه مساله اینطور نیست و همچو نیست که آنها در این مسائل عقلى یا در مسائل طبى خیلى جلو باشند، خوب، بله هستند اما نه اینطورى که ما توهم مى‌کنیم.

پیوند و اتحاد اطبا و روحانیون از برکات نهضت اسلام

بنابراین یکى از برکاتى که در این نهضت هست این است که ماها را با هم مواجه کرده است. ما از هم دور بودیم و این هم باز دست اجانب بود که ماها را از هم دور کرده بود. با اینکه ما با شما همکاریم، ما طبیب روحانى هستیم، شما طبیب جسمانى، همه طبیب انسان هستیم، ما باید با هم متصل باشیم مثل یک بدن که روح دارد و جسم دارد، روحانیین و اطبا هم یک بدن هستند که یکى آن جنبه است، یکى این جنبه لکن مع الاسف ما تا حالا یک همچو اجتماعى را غیر از این آخرى در تهران هم ( البته اطباء مى‌آمدند) این اجتماعات را ما قبلا نداشتیم، نه با شما نداشتیم با دانشگاهى‌ها هم نداشتیم، با قضات هم نداشتیم، با وکلا هم نداشتیم، یکى از برکات این نهضت این است که ما مواجه حالا مى‌شویم با شماها و حرف‌هایمان رابا هم مى‌زنیم.