تاریخ: 14/6/67

پیام امام خمینى خطاب به علما و مردم پاکستان به مناسبت اربعین شهادت علامه عارف حسین حسینى

بسم الله الرحمن الرحیم‌

خدمت حضرات علماى اعلام و حجج اسلام و ملت بزرگوار پاکستان ایدهم الله تعالى

پیام‌ها و تلگرافات تبریک و تسلیت شما در رابطه با شهادت جناب حجت الاسلام آقاى سید عارف حسین حسینى، این یار وفادار اسلام و انقلاب و مدافع محرومان و مستضعفان و این فرزند راستین سید و سالار شهیدان حضرت ابى عبدالله الحسین علیه‌السلام واصل گردید. گرچه این حادثه بزرگ قلوب مسلمانان و خصوصاً روحانیت متعهد اسلام را جریحه‌دار نمود ولى مساله‌اى دور از انتظار ما و ملت‌هاى جهان و خصوصاً ملت بزرگوار پاکستان که خود طعم تلخ استعمار را چشیده است و با مبارزه و جهاد و شهادت استقلال خویش را به دست آورده است، نبود. درد آشنایان جوامع اسلامى، همانان که با محرومان و پابرهنگان میثاق خون بسته‌اند باید توجه کنند که در آغاز راه مبارزه‌اند و براى شکستن سدهاى استعمار و استثمار و رسیدن به اسلام ناب محمدى راه طولانى اى در پیش دارند و براى امثال علامه عارف حسین حسینى بشارتى بالاتر از این نبوده است که از محراب عبادت حق، عروج خونین «ارجعى الى ربک» خویش را نظاره کنند و جرعه وصل یار را از شهد شهادت بیاشامد و شاهد وصول هزاران تشنه عدالت به سرچشمه نور گردد. بزرگترین فرق روحانیت و علماى متعهد اسلام با روحانى نماها در همین است که علماى مبارز اسلام همیشه هدف تیرهاى زهرآگین جهانخواران بوده‌اند و اولین تیرهاى حادثه، قلب آنان را نشانه رفته است. ولى روحانى نماها در کنف حمایت زرپرستان دنیا طلب، مروج باطل یا ثناگوى ظلمه و موید آنان بوده‌اند. تا به حال یک آخوند دربارى یا یک روحانى وهابى را ندیده‌ایم که در برابر ظلم و شرک و کفر، خصوصاً در مقابل شوروى متجاوز و آمریکاى جهانخوار ایستاده باشد. همان گونه که یک روحانى وارسته عاشق خدمت به خدا و خلق خدا را ندیده‌ایم که براى یارى پابرهنگان زمین، لحظه‌اى آرام و قرار داشته باشد و تا سر منزل جانان علیه کفر و شرک مبارزه نکرده باشد و عارف حسینى این گونه بود. و ملت‌هاى اسلامى حتماً دلیل این واقعه را دریافته‌اند که چرا در ایران «مطهرى» ها و «بهشتى» ها و شهداى محراب و سایر روحانیون عزیز و در عراق «صدر» ها و «حکیم» ها و در لبنان «راغب حرب» ها و «کریم» ها و در پاکستان «عارف حسینى» ها و در تمامى‌کشورها روحانیون‌