مجالسى را دوست مى‌دارم. مكتب ما را زنده نگه داريد؛ خداوند رحمت كند كسى را كه مكتب ما را احيا كند».

سپس امام عليه السلام ادامه داد: «هر كس كه (مصائب) ما را يادآورد و يا نزد او از ما يادى شود و اشك از ديدگانش سرازير گردد، هر چند اندك باشد، خداوند گناهانش را بيامرزد». [1]

5- نوحه سرايى‌

نوحه‌سرايى به صورت خواندن اشعار سوزناك و پرمعنى در مصائب امام حسين عليه السلام و يارانش مى‌باشد و سبب تحريك احساسات وعواطف مسلمين و تبيين حوادث و خاطرات عاشورا است، شيوه‌اى معمول و مرسوم در عزادارى است. اين شيوه، ريشه در عصر ائمّه عليهم السلام دارد.

امامان اهل بيت عليهم السلام با تشويق نوحه سرايان و مرثيه خوانان، آنان را به سرودن اشعار و نوحه سرايى و بيان حوادث كربلا و فجايع بنى‌اميّه ترغيب كرده و پاداش فراوانى را براى چنين اعمالى ذكر مى‌كردند. [2]

اميرمؤمنان عليه السلام و حضرت زهرا عليها السلام نيز پس از رحلت پيامبر گرامى اسلام صلى الله عليه و آله اشعارى را در رثاى آن حضرت سرودند. [3]

برخى از دانشمندان اهل سنّت نيز اشعارى را از زهراى مرضيّه عليها السلام در فراق پدر بزرگوارش نقل كرده‌اند.

«حاكم نيشابورى» مى‌نويسد: هنگامى كه رسول خدا صلى الله عليه و آله را به خاك سپردند،

[1]. وسائل الشيعة، ج 10، ص 392. (پيرامون تشكيل عزاى حسينى از سوى برخى از امامان، پيش از اين سخن گفته شد).

[2]. در فصل‌هاى گذشته به برخى از احاديث در اين زمينه اشاره شده است.

[3]. رجوع كنيد به: بحارالانوار، ج 22، ص 523 و 547 و ج 79، ص 106.