فاطمه عليها السلام خطاب به «انس» فرمود:

«يا أَنَسُ أَطابَتْ أَنْفُسُكُمْ أَنْ تَحْثُوا التُّرابَ عَلى‌ رَسُولِ اللَّهِ‌

؛ اى انس آيا قلبتان رضايت داد كه بر بدن رسول خدا خاك بريزيد؟».

سپس ادامه داد:

«پدر جان اى آن‌كه دعوت پروردگارش را اجابت كردى؛ پدر جان اى آن‌كه به پروردگار خويش نزديك (و ملحق) شدى.

پدرجان! بهشت برين جايت باد؛ پدرجان! رحلت تو را به جبرئيل خبر مى‌دهم». [1]

همچنين «امّ‌سلمه» در محضر رسول خدا صلى الله عليه و آله در مرگ پسرعمويش، نوحه سرايى كرد و با حزن و اندوه اشعارى را خواند. [2]

امام باقر عليه السلام به فرزندش امام صادق عليه السلام سفارش كرد كه مقدارى از مالم را وقف كن براى آن‌كه به مدّت ده سال جمعى از نوحه سرايان در «منا» برايم نوحه سرايى كنند. [3]

6- به سر و سينه زدن‌

به سر و سينه زدن در عزا و مصيبت بزرگى همچون مصائب امام حسين عليه السلام امرى عادى و طبيعى است. همان‌گونه كه متعارف است مردم در مرگ عزيزترين عزيزان خويش به سر و سينه مى‌زنند. هر چند لازم است از كارهاى موهن و نادرست پرهيز شود.

متأسّفانه بعضى از عوام دست به كارهاى زننده‌اى مى‌زنند كه اثر منفى در شكوه و

[1]. مستدرك حاكم، ج 1، ص 382. همين ماجرا، جملات و اشعار، با اندكى تفاوت در صحيح بخارى، كتاب المغازى، باب مرض النبى و وفاته، حديث 30 آمده است.

[2]. وسائل الشيعة، ج 12، ص 89، ح 2.

[3]. همان مدرك، ص 88.