«فَعَلى مِثْلِ الْحُسَيْنِ فَلْيَبْكِ الْباكُونَ‌

؛ بر همانند حسين بايد گريه كنندگان، گريه كنند». [1]

رواياتى كه ترغيب به گريه بر ابى عبداللّه عليه السلام دارد، فراوان است كه برخى از آنها در فصل‌هاى گذشته آمده است.

البتّه نبايد فراموش كرد كه اين گريه‌ها جنبه شخصى ندارد، و در واقع اعلام جنگ و ستيز با ظالمان وستمگران مى‌باشد.

2- تباكى‌

«تباكى» به معناى آن است كه انسان به خود حالت گريه بگيرد، چرا كه گاه ممكن است برخى از علاقمندان به سبب پاره‌اى از شرايط، اشك از چشمانشان جارى نشود، ولى اين نبايد سبب عدم شركت در محافل و مجالس حسينى گردد، چرا كه در اين صورت مى‌توان با «تباكى» و حالت غم و اندوه و گريه به خود گرفتن، به خيل عزاداران پيوست و از پاداش معنوى آن نيز برخوردار شد، در اين كار نيز نشانه ظلم ستيزى و مبارزه با ظالمان است، چرا كه هدف امام حسين عليه السلام چيزى جز اين نبود.

روايت فضيلت «تباكى» نيز پيش از اين گذشت.

3- لباس مشكى بر تن كردن‌

مرسوم و معمول ميان مردم آن است كه در غم مرگ عزيزان، لباس سياه بر تن مى‌كنند و اين رنگ لباس را، علامت ماتم و عزا مى‌دانند. بنابراين، يكى از راه‌ها و شيوه‌هاى مطلوب عزادارى براى خامس آل عبا، پوشيدن لباس سياه در سالروز شهادت آن حضرت يا ايّام محرّم است.

در تاريخ مى‌خوانيم: هنگامى كه حسين بن على عليه السلام به شهادت رسيد، زنان بنى‌

[1]. وسائل الشيعة، ج 10، ص 394.