قرار از كف رفته بود، هيچ كس آرام نبود. به تعبير دعبل شاعر اهل‌بيت عليهم السلام:

«چگونه آرام و قرار گيرند در حالى كه در ميان اسيران، زينب حضور دارد كه با تمام حرارت وجودش فرياد مى‌زد: اى رسول خدا صلى الله عليه و آله! اين حسين توست كه با شمشيرها پاره پاره شده است و در خون خويش غلتيده، و به شهادت رسيده است». [1]

زينب عليها السلام كه گويا سخنگوى آن صحنه عجيب بود چنين ادامه داد:

«بِأَبِي مَنْ‌

[أَضْحى‌

] عَسْكَرُهُ في يَوْمِ الإثْنَيْن نَهْباً، بِأَبي مَنْ فُسْطاطُهُ مُقَطَّعُ الْعُرى‌، بِأَبِي مَنْ لا هُوَ غائِبٌ فَيُرْتَجى‌ وَلا جَريحٌ فَيُداوى‌، بِأَبِي مَنْ نَفْسي لَهُ الْفِداءُ، بِأبِي الْمَهْمُومَ حَتّى‌ قَضى‌، بِأبي الْعَطْشانَ حَتّى‌ مَضى‌، بِأَبِي مَنْ شَيْبَتُهُ تَقْطُرُ بِالدِّماءِ

؛ پدرم فداى آن كسى باد كه (خيمه‌گاه) سپاهش روز دوشنبه غارت شد. [2] پدرم فداى آن كس باد كه طنابهاى خيمه‌اش بريده و بر زمين افتاد. پدرم فداى آن كه نه سفر رفته است تا اميد بازگشتش باشد و نه چنان زخمى برداشته كه اميد مداوايش باشد. پدرم فداى آن كس كه جانم فداى او باد. پدرم فداى آن كس كه با دل پرغصّه جان سپرد، پدرم فداى آن كس كه با لب تشنه شهيد شد، پدرم فداى آن كس كه از محاسنش خون مى‌چكد». [3]

دلها مى‌رفت كه از سينه‌ها بيرون بزند، باران اشك به احدى مجال نمى‌داد، زينب اين بار اصحاب جدّش را مخاطب ساخت و گفت:

[1]. بحارالانوار، ج 45، ص 243.

[2]. با توجه به اينكه قول مشهور درباره حادثه عاشورا آن است كه در روز جمعه بوده است، تصريح‌حضرت زينب عليها السلام به روز دوشنبه، شايد اشاره به حادثه سقيفه باشد كه در روز دوشنبه اتفاق افتاده است و مقصود آن است كه حادثه كربلا محصول تصميم نسنجيده‌اى است كه پنجاه سال پيش در سقيفه گرفته شد.

[3]. بحارالانوار، ج 45، ص 58؛ اعيان الشيعة، ج 7، ص 138 و ملهوف (لهوف)، ص 181.