1. نعمت عمر؛ در روز قيامت از نعمت عمر سؤال مى‌شود كه در چه راهى مصرف شده است. آيا در راه سرگرميهاى خطرناك و ناسالم صرف شده، يا به بطالت و تنبلى و بى‌حالى سپرى شده، يا در راه رضاى خداوند و عمل به وظائف شرعى و خدمت به مردم گذشته است؟

2. نعمت جوانى؛ دومين نعمتِ موردِ سؤال، طبق اين روايت نعمت جوانى است.

بهترين سالهاى عمر انسان سالهاى جوانى است كه بايد قدر آن را بدانيم. اگر بخواهيم عالم و دانشمند شويم، اگر بخواهيم در زمينه عبادت و بندگى رشد كنيم، اگر بخواهيم در مسير خودسازى گام برداريم، اگر بخواهيم عاشق واقعى امام زمان شويم، و خلاصه هر كارى كه بخواهيم انجام دهيم بايد شالوده آن را در جوانى ريخته، و ريشه‌هايش را مستحكم كنيم. بنابراين جوانى نعمت بسيار مهمّى است كه بايد قدر آن را بدانيم، و بتوانيم فرداى قيامت پاسخگوى خداوند در اين زمينه باشيم.

3. نعمت مال؛ در مورد مسئولين حكومتى اين بحث مطرح است كه پس از اتمام دوران مسئوليت اموال آنها رسيدگى شود تا معلوم شود كه: از كجا به دست آورده‌اند؟

اگر اين قانون اجرا شود آثار مثبتى خواهد داشت. امّا در قيامت هم ازچگونگى تحصيل اموال سؤال مى‌شود، و هم از كيفيّت مصرف آن، و اين هشدارى است براى صاحبان اموال و ثروت، كه هر چه دامنه آن وسيع‌تر باشد پاسخ به سؤال مذكور در روز قيامت براى آنها مشكلتر است.

4. نعمت ولايت؛ چهارمين چيزى كه از آن پرسيده مى‌شود محبّت اهل‌البيت عليهم السلام است. محبّت و عشق و ارادتى كه سرچشمه عمل به دستورات آن بزرگواران و پيروى از سيره و روش آنها شود. [1]

[1]. بحارالانوار، ج 68، ص 180 و ج 27، ص 311.