نام کتاب : سوگندهاى پر بار قرآن نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 1 صفحه : 469
فرمود: «ما اهلبيت هستيم كه خداوند به وجود ما به بندگانش نعمت داده، و ميان
آنها بعد از اختلاف الفت بخشيده است. دلهاى آنان را به وسيله ما به هم پيوند داده
و برادر ساخته، بعد از آنكه دشمن يكديگر بودند. و به وسيله ما آنها را به سوى
اسلام هدايت كرده است». [1]
در آن روز از ولايت اهلالبيت سؤال مىشود، البتّه نه ولايت و دوستى زبانى، و
نه ولايتى كه به دعا و توسّل خلاصه شود، كه اينها هر چند خوب است، ولى كافى نيست؛
بلكه ولايتى كه در اعمال انسان اثر كند، و آدمى را به رنگ اهلالبيت درآورد. قدم
جاى پاى آنها بگذارد
آرى! از ولايتى پرسيده مىشود كه در عمل و كردار انسان انعكاس داشته باشد.
مثلًا اگر در طول روز به گونهاى رفتار كنيم كه شب هنگام موقع حسابرسى عملكرد
روزانه مشاهده كنيم تمام اعمال ما مطابق دستور خدا و پيامبر صلى الله عليه و آله و
ائمه عليهم السلام بوده، واقعاً پيرو اهل ولايت بودهايم.
خلاصه اينكه تفسيرهاى مختلفى براى نعيم گفته شده، ولى تمام اين تفسيرها تفسير
به مصداق است، و مفهوم آيه را محدود نكرده، و از عموميّت و جامعيّت نمىاندازد.
حتّى تفسيرى كه در كلام امام صادق عليه السلام ذكر شد نيز تفسير به مصداق است،
منتهى مصداق اتمّ و اكمل. زيرا مخالفان، اين نعمت بزرگ را فراموش كرده بودند. و
لذا امام دست روى اين مصداق گذاشت؛ وگرنه مصداق منحصر نيست.
سؤال از نعمتها در روايات:
مسأله سؤال از نعمتها در روايات نيز منعكس شده است. به عنوان نمونه در روايت
مشهور و معروفى از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله پيرامون سؤال از چهار چيز سخن
گفته شده است:
[1]. تفسير نمونه، ج 27، ص 287 و
بحارالانوار، ج 7، ص 258.