« «يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ* ارْجِعِى إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً* فَادْخُلِى فِى عِبَادِى* وَادْخُلِى جَنَّتِى»؛ تو اى روح آرام يافته! بسوى پروردگارت باز گرد. در حالى كه هم تو از او خشنودى و هم او از تو خشنود است، پس در سلك بندگانم در آى، و در بهشتم وارد شو!».

خداوند متعال در اين آيات چهارگانه، چهار پاداش براى صاحبان نفس مطمئنّه در نظر گرفته است:

1. آن قدر به آنان نعمت مى‌دهد كه از خداوند راضى مى‌شوند.

2. بالاتر از پاداش اوّل اينكه خداوند متعال نيز از آنها راضى است.

تمام نعمتهاى بهشتى يك طرف، و نعمت رضايت خداوند يك طرف؛ حقيقتاً مقام رضاى پروردگار افتخار والا و مقام بسيار با ارزشى است.

3. آنان در صف بندگان خاص خدا قرار مى‌گيرند.

4. بهشتِ صاحبانِ نفسِ مطمئنّه، با بهشت ديگران متفاوت است.

راه رسيدن به نفس مطمئنّه:

براى رسيدن به نفس مطمئنّه، و درك پاداشهاى چهارگانه فوق، راه دور و دراز و پر پيچ و خمى در پيش است. بايد خودسازى كرد، و براى اين منظور رعايت مراحل چهارگانه مشارطه، مراقبه، محاسبه و معاقبه شرط است. همه روز بايد مراقب اعمال و رفتار و حتّى نيّتهاى خويش بود، و هر روز يا هر هفته و يا لااقل هر ماه اعمال خود را به محاسبه كشيد. اگر مرتكب خلاف شده خود را مجازات كند، نفسش را از برخى مباحات مخصوصاً آنچه را دوست دارد محروم نمايد. و اگر كار خوبى كرده، خدا را بر آن سپاس گويد. البتّه در اين مسير بايد خود را به خداوند بسپارد و بر او توكّل نمايد، كه طىّ اين راه بدون لطف و عنايات پروردگار امكانپذير نيست. همان‌گونه كه در داستان حضرت يوسف عليه السلام، در مبارزه با نفس امّاره به اين مطلب اشاره شده است، آنجا كه فرمود: