وَ الْهُدى‌ يَوْمَ الضَّلالَةِ

؛ و مشتاق يافتن مسير هدايت در روزى هستى كه همه راه را گم كرده‌اند،

فَادْرُسِ الْقُرْآنَ‌

؛ (براى دست يافتن به تمام اين امتيازات) به تعليم و فراگيرى و بحث و بررسى پيرامون قرآن بپرداز، و اين امور را در قرآن جستجو كن».

جالب اينكه نمى‌فرمايد: «براى دست يافتن به مقاصد بالا فقط قرآن تلاوت كن» بلكه بحث و بررسى و زانو زدن در مكتب قرآن را سفارش مى‌فرمايد. مضامين و معارف قرآن را بايد فرا گرفت، و آنها را باور كرد، و به آن جامه عمل پوشاند.

سپس مى‌فرمايد:

«فَإِنَّهُ ذِكْرُ الرَّحْمنِ، وَ حِرْزٌ مِنَ الشَّيْطانِ، وَ رُجْحانٌ فِى الْميزانِ‌

؛ علّت اين امتيازات فراوان (كه در سايه عمل به قرآن بدست مى‌آيد) آن است كه قرآن كلام خداوند، و نگهدارنده انسان در مقابل شيطان، و باعث سنگينى ترازوى عمل انسان در روز قيامت است». [1]

تفكّر و تأمّل در مضامين آيات قرآن:

نتيجه اينكه بايد همواره، مخصوصاً در ماه مبارك رمضان كه به تعبير قرآن ماه قرآن است، در معارف و دستورهاى الهى كه در قرآن آمده بينديشيم، و دردها و آلام و بيماريها و مشكلات خويش را در سايه عمل به آن درمان كنيم، و از امتيازات دوازدهگانه‌اى كه در حديث زيباى پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله ذكر شده، بهره‌مند شويم.

اما متأسّفانه اين كتاب با عظمت، و اين نسخه شفابخش آلام بشريّت، حتّى در بين مسلمانان غريب و مظلوم است. تا آنجا كه پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله طبق آيه سى‌ام سوره فرقان از برخى مسلمانان به خداوند شكايت مى‌كند:

« «يَا رَبِّ إِنَّ قَوْمِى اتَّخَذُوا هَذَا الْقُرْآنَ مَهْجُوراً»؛ پروردگارا! قوم من قرآن را رها كردند».

[1]. ميزان الحكمه، ج 8، ح 16456، حرف القاف.