طبق اين حديث در ميان صفات زشت و رذيله كثيف‌تر از بخل يافت نمى‌شود، لهذا نه تنها تك تك مسلمانان نبايد افراد بخيلى باشند، كه جامعه اسلامى نيز نبايد جامعه بخيلى باشد، بلكه بايد متّصف به صفت زيباى سخاوت وجود باشد. البتّه سخاوت منحصر در كمك به فقرا و نيازمندان نيست، بلكه اين كار با ارزش يك نوع آن است. ثروتمندى كه از پول راكد خود در جهت سرمايه‌گذارى و ايجاد اشتغال سالم براى جوانان بيكار بهره مى‌جويد نيز به نوعى اهل جود و سخاست. عالمى كه از پاسخ به سؤالات مردم دريغ نمى‌ورزد و با صبر و حوصله شبهات و مشكلات دينى مردم را حل مى‌كند، متّصف به صفت سخاوت شده است. شخص با نفوذى كه از نفوذ اجتماعى‌اش در رفع مشكلات و گرفتاريهاى مردم استفاده مى‌كند، نيز سخاوت به خرج داده است. خلاصه هر كس كه در حدّ توان به رفع مشكلات ديگران كمك كند، انسان سخاوتمندى است.