بياوريد تا مزد زحماتش را بدهم. آرى! حضرت موسى با يك عمل صالح كوچك صاحب زن و زندگى شد، و توفيق تلمّذ و شاگردى در محضر پيامبرى بزرگ را يافت، و در حقيقت دوران پيش دانشگاهى و پيش نبوّت خود را در نزد حضرت شعيب گذراند، تا آماده دريافت رسالت و نبوّت و مأموريّتى عظيم گردد. آرى! تمام اين توفيقات نتيجه آن عمل صالح كوچك بود.

ب) حضانت فرزندى يتيم‌

اعراب ساكن مكّه و مدينه فرزندان خويش را به دايه‌هاى باديه نشين، كه از شجاعت و قدرت زيادى برخوردار بودند، و مبارزه با سختى‌ها را به نيكى مى‌دانستند، مى‌سپردند تا فرزندانشان شجاع و پر قدرت تربيت شوند. امّا دايه‌ها حاضر نبودند حضانت فرزند عبداللَّه بن عبدالمطلب را كه از نعمت پدر محروم بود، بپذيرند. چرا كه براى حضانت چنين طفل شيرخوارى طبيعتاً اجرت مناسبى پرداخت نمى‌شد. حليمه سعديّه، كه از قبيله مشهور بنى‌سعد، و از جمله دايه‌هاى باديه نشين بود كه حضانت شيرخواران را بر عهده مى‌گرفت، سرنوشت يتيم عبداللَّه او را كنجكاو كرد. هنگامى كه متوجّه شد دايه‌ها بخاطر اينكه او يتيم است از پذيرفتنش صرفنظر مى‌كنند، انگيزه‌اى الهى در درون جانش قوّت گرفت، و بر اساس آن انگيزه حضانت محمد بن عبداللَّه را پذيرفت، و از او همچون فرزندانش، بلكه بهتر از آنان، نگهدارى كرد. اين عمل صالح حليمه سعديّه باعث جاودانگى نام و ياد او شد.

تمام دايه‌هاى مكّه به وادى فراموشى سپرده شدند، و از آنها هيچ اثرى در تاريخ بجاى نمانده است، امّا نام حليمه سعديّه در كنار نام پرافتخار پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله، تا قيام قيامت بر تارك جهان خواهد درخشيد. و اين نيست مگر اثر كار پسنديده‌اى كه قرين با نيّت پاك بود.

علاوه بر اين، هنگامى كه جنگ هوازان و بنى‌سعد و طوايف ديگر رخ داد، و پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله پيروز شد، و زنان و مردان زيادى از طايفه حليمه سعديّه اسير شدند،