در آيه 27 سوره محمّد چگونگى قبض روح مجرمان بدين صورت ترسيم شده است:

« «فَكَيْفَ إِذَا تَوَفَّتْهُمُ الْمَلَائِكَةُ يَضْرِبُونَ وُجُوهَهُمْ وَأَدْبَارَهُمْ»؛ حالِ آنها چگونه خواهد بود هنگامى كه فرشتگان (مرگ) بر صورت و پشت آنان مى‌زنند (و جانشان را مى‌گيرند)؟!»

و در مورد چگونگى قبض روح مؤمنان در آيه 32 سوره نحل مى‌خوانيم:

« «الَّذِينَ تَتَوَفَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ طَيِّبِينَ يَقُولُونَ سَلَامٌ عَلَيْكُمُ ادْخُلُوا الْجَنَّةَ بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ»؛ همانها كه فرشتگان (مرگ) روحشان را مى‌گيرند در حالى كه پاك و پاكيزه‌اند؛ به آنها مى‌گويند: «سلام بر شما! وارد بهشت شويد بخاطر اعمالى كه انجام مى‌داديد».

حقيقت اين است كه مرگ چيز وحشتناكى نيست، بلكه اعمال ما وحشتزاست، آينده تاريكى كه براى خود ساخته‌ايم، مرگ را كريه جلوه مى‌دهد. اگر آينده روشن بود، از مرگ باكى نبود.

حضرت على عليه السلام در خطبه پنجم نهج‌البلاغه، كه بيانگر شكوه آن حضرت از بهانه‌جويان است، مى‌فرمايد:

«من در مقابل شما مردم بهانه جو چه كنم؟ اگر براى بازپس‌گيرى خلافت، كه حقّ مسلّم من است شمشير بكشم، مرا متّهم به دنياپرستى و تلاش براى رسيدن به جاه و مقام مى‌كنيد. و اگر از آن صرفنظر كرده، سكوت اختيار نمايم، خواهيد گفت: على از مرگ وحشت دارد!» حضرت سپس عقيده‌اش را درمورد مرگ چنين بيان مى‌كند:

«وَاللَّهِ لَابْنُ ابى‌طالِبٍ آنَسُ بِالْمَوْتِ مِنَ الطِّفْلِ بِثَدْىِ امِّهِ‌

؛ به خدا سوگند علاقه من به مرگ و شهادت، از علاقه كودك شيرخوار به پستان مادر بيشتر است!»

چه تشبيه جالبى! و چه بيان رسا و زيبايى! زيرا تمام هستى كودك شيرخوار از پستان مادر است. حتّى مهر و محبّت و عواطف انسانى از طريق شير مادر به طفل منتقل مى‌گردد و لهذا عواطف انسانى اطفالى كه از شير مادر محرومند، ضعيف است.