مؤمن، كفران نعمت و مانند اينها هم ممكن است با زبان تحقق يابد و هم بوسيله غير از زبان).

ولى آنچه جاى ترديد نيست اين است كه مسأله اصلاح زبان بايد بعنوان يكى از مهمترين مسائل اخلاقى مورد مطالعه و تعليم قرار گيرد.

اهميت اين موضوع هنگامى روشنتر مى‌شود كه توجه به اين حقيقت داشته باشيم كه زبان سهلترين و ساده‌ترين و كم‌خرجترين وسيله‌اى است كه در اختيار انسان قرار دارد، بعلاوه سرعت عمل آن با هيچ چيز ديگر قابل مقايسه نيست و لذا بايد به شدت مراقب آن بود و از اين نظر مى‌توان آن را به مواد مفيدى كه قابليت و قدرت انفجار شديد دارد تشبيه نمود، همانطور كه انسان از چنان موادى به دقت مراقبت مى‌كند بايد همواره مراقب اين عضو حساس خويش نيز باشد.

خاموشى و سكوت‌

با توجه به خطراتى كه از آزاد گذاشتن زبان دامنگير انسان مى‌شود بزرگان اخلاق سكوت را در مواردى كه سخن گفتن ضرورتى ندارد بعنوان يكى از طرق پيشگيرى از آن خطرات بزرگ شمرده‌اند و درباره آن روايات فراوانى از پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم و ائمه اهل بيت عليهم السلام رسيده كه اهميت آن را كاملًا روشن مى‌سازد و به همين جهت است كه عده‌اى از بزرگان، تهذيب نفس را از همين مسأله شروع نموده‌اند.

گذشته از اينها سكوت يك حالت «تفكر» و «روحانيت» و «روشن‌بينى» به انسان مى‌بخشد كه قابل توجه است و شايد روى همين‌