«رهبانيّت» نموده است محكوم مى‌كند، حديث معروف‌

«لا رَهْبانِيَّةَ فِي الْاسْلامِ»

را در بسيارى از كتب حديث نقل كرده‌اند، و «رُهْبانِيَّة» (بضم راء) و «رَهْبانِيَّة» (بفتح راء) منسوب به «رُهبان» و «رَهبان» هر دو يك معنى دارد، در اصل لغت از ماده «رهب» به معنى خوف، وحشت و ترس گرفته شده و در عرف به كسانى گفته مى‌شود كه «انقطاع و انفراد از مردم پيدا مى‌كنند بخاطر عبادت و ترس از خدا».

سرچشمه تاريخى‌

اين عمل از قديم در ميان هندوها رايج بوده و سپس در ميان مسيحيان رايج گرديد. بعضى معتقدند سرچشمه رواج آن در ميان پيروان مسيح يا يهود شكستهاى پى‌درپى بود كه از يكى از سلاطين جبّار و ديكتاتور وقت خوردند و به دنبال آن تصميم گرفتند پراكنده شوند و در بيابانها به عبادت بپردارند تا پيامبر موعود آشكار گردد و آنها را از ذلت و پراكندگى برهاند [1].

سرچشمه روانى‌

اصولًا عكس‌العمل روانى افراد و اقوام گوناگون در برابر شكستها و ناكاميها مختلف است، بعضى تمايل به انزوا و درون‌گرايى پيدا مى‌كنند و بكلى مسير افكار اجتماعى خود را برهم مى‌زنند، ولى بعضى ديگر كه عده آنها كمتر از دسته اول است خشونت و صلابت و عمق بيشترى پيدا

[1]. به تاريخ «ويل دورانت» مراجعه شود.