كرده و از مبارزه سطحى متوجه مبارزات ريشه‌دار و اصولى مى‌گردند.

رهبانيت در واقع همان عكس‌العمل افراد و اقوام شكست خورده دسته اول است.

اكنون كه ريشه تاريخى و روانى رهبانيت را دانستيم و روشن شد كه رهبانيت خلاف فطرت سالم بشر است، حديث زير بخوبى مى‌تواند نظر اسلام را در مورد آن روشن سازد:

«عثمان بن مظعون» بر اثر يك شكست روحى (بخاطر از دست دادن فرزند مورد علاقه خود) متمايل به رهبانيت مى‌شود و بعنوان تسلى خود رو به عبادت مى‌آورد، هنگامى كه خبر به پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم رسيد او را نهى كرد و فرمود:

«انَّ اللَّهَ تَبارَكَ وَتَعالى‌ لَمْ يَكْتُبْ عَلَيْنَا الرُّهْبانِيَّةَ»

خداوند متعال رهبانيّت را براى ما مقرّر نداشته است.

سپس يك جمله اصولى اضافه فرمود:

«انَّما رُهْبانِيَّةُ امَّتِي الْجِهادُ فِي سَبِيلِ اللَّهِ» [1]

همانا رهبانيت امت من جهاد در راه خداست.

يعنى: اگر رهبانيت به معنى پشتِ‌پا زدن به لذائذ زندگى و آسايشهاست بايد در راهى به كار رود كه مانند جهاد خدمت بزرگى به حفظ اصول اسلام و عظمت جامعه كند.

در حديث ديگرى از امام موسى بن جعفر عليه السلام نقل شده كه كسى از آن‌

[1]. مجلسى، بحار الانوار 8/ 170، روايت 112.