«و امّا الرمى فان امكن الصبى من وضع الحصى فى كفّه و رميها «فى الجمرة» من يده فعل و ان عجز الصبى من ذلك احضره الجمار و رمى الولى عنه» [1].

«اما رمى (كودكان)، هرگاه كودك بتواند سنگريزه را در دست بگذارد و از دست خود در جمره بيندازد اين كار را انجام مى‌دهد و اگر نمى‌تواند ولىّ او، وى را نزد جمرات مى‌برد و از سوى او رمى مى‌كند».

(1)

29- شيخ صدوق نيز در «من لا يحضر»

مى‌فرمايد:

«و يجوز ان تكبر مع كل حصاة ترميها تكبيرة فان سقطت منك حصاة «في الجمرة» او في طريقك فخذ مكانها من تحت رجليك و لا تأخذ من حصى الجمار الذي قد رمى بها» [2].

«جايز است با هر سنگى كه مى‌زنى تكبير بگويى، و هرگاه يك سنگ (بدون اختيار) در جمره بيفتد يا در راه بيفتد به جاى آن، سنگ ديگرى از زير پاى خود بردارد و از سنگهاى جمرات كه با آن رمى شده برندارد».

درست است كه مرحوم صدوق مى‌گويد سنگى كه از دست در جمره افتاده كافى نيست ولى اين به خاطر عدم نيّت و اختيار است مهم اين است كه تعبير به افتادن در جمره مى‌كند كه دليل بر اين است كه جمره همان زمين و محلّ اجتماع سنگريزه‌هاست.

(2)

30- محقّق سبزوارى در كتاب «ذخيره»

مى‌فرمايد:

[1]. تذكرة الفقهاء، ج 7، ص 30.

[2]. من لا يحضره الفقيه، ج 2، ص 548.