نام کتاب : رمى جمرات در گذشته و حال نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 1 صفحه : 44
«و لو وقعت على حصاة فطفرت الثانية فوقعت «فى
المرمى» يجزى كما قطع به المصنف و مثله لو رمى إلى غير المرمى فوقعت «فى المرمى»
[1].
«هرگاه آن سنگى را كه رمى مىكند به سنگ ديگر
بپرد- بخورد- و آن سنگ در محلّ رمى بيفتد، كافى است، همان گونه كه مصنّف (منظور
علّامه حلّى است) به آن قطع پيدا كرده، همچنين اگر به غير محلّ رمى، پرتاب كند و
در محلّ رمى بيفتد، كافى است».
(1)
31- عبد
الكريم رافعى از فقهاى اهل سنّت
(متوفّاى 623 قمرى) مىگويد:
«و لو انصدمت الحصاة المرميّة بالارض خارج
الجمرة أو بمحلّ فى الطريق او عنق بعير او ثوب انسان ثم ارتدّت و وقعت «في المرمى»
اعتدّ بها لحصولها في المرمى بفعله من غير معاونة أحد» [2].
«هرگاه سنگى را كه پرتاب كرده به زمين خارج جمره
يا به محلّى در راه يا گردن شتر يا لباس انسان بخورد و برگردد و در جمره بيفتد به
آن قناعت مىكند چون به وسيله فعل او در جمره افتاده، بى آن كه از كسى كمك بگيرد».
(2)
32- قبلا
از «محمد بن شربينى»
چنين نقل
كرديم:
«و يشترط ايضا قصد الجمرة بالرمى فلو رمى الى
غيرها كأن رمى فى الهواء فوقع «فى المرمى» لم يكف» [3].