7. در اقتصاد اسلامى توانمندى اقتصادى و بودن آن در خدمت جامعه بر اساس‌ «وَابْتَغِ فِيمَا آتَاكَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ وَلَا تَنسَ نَصِيبَكَ مِنَ الدُّنْيَا وَأَحْسِنْ كَمَا أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَيْكَ» نه تنها عيب نيست بلكه افتخارى به حساب مى‌آيد، در حالى كه مال‌اندوزى آميخته با بخل به حكم آيه شريفه‌ «وَالَّذِينَ يَكْنِزُونَ الذَّهَبَ وَالْفِضَّةَ وَلَا يُنفِقُونَهَا فِى سَبِيلِ اللَّهِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذَابٍ أَلِيمٍ» ننگ بزرگى محسوب مى‌شود كه وعده عذاب شديد الهى درباره آن داده شده است.

8. توسعه اقتصادى با مدارك مهمى كه در اين كتاب ارائه شده مطلوب و مورد توجه اسلام است اما به كدام قيمت؟ و به چه شكل و چه صورت؟ آيا با ويران كردن خانه اقتصاد ديگران، و استثمار و استعمار، و بردگى بخش مهمى از جهان به خاطر بخش كوچكى از آن؟ يا همگام با كشورها و ملت‌هاى ديگر از طريق‌ «تَعَاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَالتَّقْوَى».

بدون شك اسلام راه دوم را پذيرفته و راه اول را مخالف تمام ارزش‌هاى انسانى و اخلاقى مى‌داند و جنايتى سنگين و وحشيانه مى‌شمرد، و برخلاف آنچه بعضى مى‌انديشند رعايت ارزش‌هاى اخلاقى نه تنها جلو توسعه اقتصادى را نمى‌گيرد بلكه به آن عمق و شكوفايى و پايدارى مى‌بخشد، كه در اين كتاب راهكارهاى آن نشان داده شده است.

9. فضاسازى فرهنگى براى رسيدن به يك اقتصاد مطلوب و مبتنى بر اصول عدالت و اخلاق از جمله امورى است كه در اسلام پيش بينى شده، زيرا بدون اين فضاسازى رسيدن به آن هدف بزرگ امكان‌پذير نيست اين مطلب با ارائه اصول كلى حاكم بر اقتصاد اسلامى تبيين شده است.

10. گاه كسانى كه از حدود و ثغور تعليمات اسلام در زمينه مسائل اقتصادى آگاهى درستى ندارند به اين بهانه كه اقتصاد اسلامى براى محيطى مانند صدر اسلام و براى يك جامعه ساده كشاورزى و دامدارى تنظيم شده، كارآيى آن را براى اقتصاد عمدتاً صنعتى پيچيده دنياى كنونى زير سؤال مى‌برند و از مطالعه قوانين اقتصادى اسلام شانه خالى كرده، به مكاتب اقتصادى غرب روى مى‌آورند.

اين گروه كه غالباً از تحصيل كرده‌هاى دانشگاه‌هاى اروپا و آمريكا هستند و تحت تأثير هيمنه پيشرفت‌هاى صنعتى و هيولاى تكنولوژى آنها مى‌باشند به خود حتى زحمت نمى‌دهند