نداى پروردگار خود، پاسخ گفتيم و ايمان آورديم و تنها گناه ما در نظر تو همين است و بس!
در حقيقت آنها با جمله نخست، به فرعون نشان دادند كه: هرگز از تهديد او نمىهراسند، و با شهامت به استقبال همه حوادث حتى مرگ و شهادت مىشتابند.
و با جمله دوم به اتهاماتى كه فرعون بر آنها وارد كرده بود، با صراحت پاسخ گفتند.
جمله «تَنْقِمُ» از ماده «نقمت» (بر وزن نعمت) در اصل، به معنى انكار كردن چيزى است به «زبان»، يا «به وسيله عمل و مجازات نمودن».
بنابراين آيه بالا هم ممكن است به اين معنى باشد كه تنها ايراد تو بر ما اين است كه ايمان آوردهايم.
و يا به اين معنى باشد مجازاتى را كه مىخواهى انجام دهى به خاطر ايمان ما است.
پس از آن، روى از فرعون برتافته، متوجه درگاه پروردگار شدند و از او تقاضاى صبر و استقامت كردند؛ زيرا مىدانستند بدون حمايت و يارى او، توانائى مقابله با اين تهديدهاى سنگين را ندارند، لذا عرض كردند:
«پروردگارا پيمانه صبر را بر ما فرو ريز و ما را تا پايان عمر با اخلاص و با ايمان بدار» «رَبَّنا أَفْرِغْ عَلَيْنا صَبْراً وَ تَوَفَّنا مُسْلِمينَ».
و جالب اين كه: آنها با جمله «أَفْرِغْ عَلَيْنا صَبْراً» چنين اظهار داشتند كه چون خطر به آخرين درجه رسيده است، تو نيز آخرين درجه صبر و استقامت را به ما مرحمت كن (؛ زيرا «أَفْرِغ» از ماده «افراغ» به معنى ريختن ماده سيّالى از ظرف است به طورى كه ظرف از آن خالى شود).