و غالباً جمعآورى كميّت زيادى از اين مال جز با آلودگىهاى فراوان ممكن نمىشود.
لذا در حديثى از امام على بن موسى الرضا عليه السلام مىخوانيم: لا يَجْتَمِعُ الْمالُ الَّا بِخَمْسِ خِصالٍ: بُخْلٍ شَدِيْدٍ، وَ أَمَلٍ طَوِيْلٍ، وَ حِرْصٍ غالِبٍ، وَ قَطِيْعَةِ رَحِمٍ، وَ ايْثارِ الدُّنْيا عَلَى الآخِرَةِ: «مال، جز با پنج خصلت در يك جا جمع نمىشود:
بخل شديد، آرزوهاى دور و دراز، حرص غالب، قطع رحم، و مقدم داشتن دنيا بر آخرت». «1»
زيرا كسانى كه سخاوتمندند و گرفتار آرزوهاى دور و دراز نيستند، مراقب حلال و حرامند، به ارحام خود كمك مىكنند، و غالباً اموال نزد آنها جمع نمىشود، هر چند درآمدشان زياد باشد.
***
در آيه بعد، مىافزايد: «اين انسان زراندوز و مالپرست گمان مىكند اموالش سبب جاودانگى او است» «يَحْسَبُ أَنَّ مالَهُ أَخْلَدَهُ». «2»
جالب اين كه: «أَخْلَد» در اينجا به صورت «فعل ماضى» آمده، يعنى او گمان مىكند، اموالش او را به صورت يك موجود جاودانه در آورده است، نه مرگ مىتواند به سراغ او آيد، نه بيمارىها و حوادث جهان مشكلى براى او ايجاد مىكند؛ چرا كه مشكلگشا در نظرش تنها مال و ثروت است و اين مشكلگشا را در دست دارد.
چه پندار غلط و خيال خامى؟ اموالى كه آن قدر در اختيار «قارون» بود كه كليد گنجهايش را چندين مرد زورمند به زحمت برمىداشت، ولى به هنگام