«صحف و كتب ابراهيم، و موسى» «صُحُفِ إِبْراهِيمَ وَ مُوسى». «1»
در اين كه مشار اليه «هذا» چيست؟ نظرات گوناگونى وجود دارد:
جمعى گفتهاند: اشاره به دستورات اخير در زمينه «تزكيه»، «نماز» و «مقدم نشمردن حيات دنيا بر آخرت» است؛ چرا كه اينها از اساسىترين تعليمات همه انبياء بوده، و در تمام كتب آسمانى آمده است.
بعضى ديگر آن را اشاره به تمام «سوره» مىدانند؛ چرا كه از توحيد شروع مىشود، و با نبوت ادامه مىيابد، و به برنامههاى عملى ختم مىشود.
به هر حال، اين تعبير نشان مىدهد: محتواى پر اهميت اين سوره، يا خصوص آيات اخير، از اصول اساسى عالم اديان، و از تعليمات بنيادى همه انبياء و پيامبران است، و اين خود نشانهاى است از عظمت سوره و از اهميت اين تعليمات.
«صُحُف» جمع «صحيفه» در اينجا به معنى لوح، يا صفحهاى است كه چيزى بر آن مىنويسند.
آيات فوق، نشان مىدهد: حضرت ابراهيم عليه السلام و موسى عليه السلام نيز داراى كتابهاى آسمانى بودهاند.
در روايتى از «ابوذر» مىخوانيم كه مىگويد: به پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله عرض كردم انبياء چند نفر بودند؟
فرمود: يك صد و بيست و چهار هزار نفر.