است. «1»
و در آيه 13 سوره «انفطار» و آيات مورد بحث (سوره مطففين) نيز، مكرّر از الطاف الهى نسبت به آنها ياد شده.
«ابرار» چنان كه قبلًا نيز گفتهايم: جمع «بَرّ» آنهائى هستند كه روحى وسيع، همتى بلند و اعتقاد و عملى نيك دارند، و «مقرّبان» داراى قرب مقامى در درگاه خدا مىباشند، و ظاهراً نسبت ميان اين دو «عموم و خصوص مطلق» است، يعنى همه مقربان از ابرارند، ولى همه ابرار در سلك مقربان نيستند.
در حديثى از امام مجتبى عليه السلام مىخوانيم: كُلُّما فِى كِتابِ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ مِنْ قَوْلِهِ إِنَّ الأَبْرارَ فَوَ اللَّهِ ما أَرادِ بِهِ إِلَّا عَلِىَّ بْنِ أَبِى طالِبِ وَ فاطِمَةَ وَ أَنَا وَ الْحُسَيْنَ عليهم السلام:
«هر جا در قرآن مجيد إِنَّ الأَبْرار آمده به خدا سوگند منظور پروردگار از آن، على بن ابى طالب و فاطمه و من و حسين است». «2»
بدون شك، خمسه طيبه، آن پنج نور مقدس، از روشنترين مصاديق ابرار و مقربانند، و چنان كه در تفسير سوره «دهر» گفتيم: اين سوره عمدتاً به امير مؤمنان على عليه السلام و فاطمه و حسن و حسين عليهم السلام اشاره مىكند، و هيجده آيه از آن بحث از فضائل آنها است، هر چند نزول آيات درباره آنها مانع از عموميت و گسترش مفهوم آيات نيست.
***
2- شرابهاى بهشتى!
از آيات مختلف قرآن به خوبى استفاده مىشود: در بهشت انواع شرابهاى