پيامبر صلى الله عليه و آله بيان شده، كه دو دستور درباره «ايمان به خداوند» و «تسبيح و نيايش» او است، و سه دستور درباره «ايمان به رسول» و «دفاع» و «تعظيم» مقام پيامبر صلى الله عليه و آله است، مىفرمايد: «هدف اين است كه ايمان به خداوند و رسولش بياوريد، و از او در برابر دشمنان دفاع نمائيد، او را بزرگ داريد، و خدا را صبح و شام تسبيح و تقديس كنيد» «لِتُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ تُعَزِّرُوهُ وَ تُوَقِّرُوهُ وَ تُسَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَ أَصِيلًا».
«تُعَزِّرُوهُ» از ماده «تعزير» در اصل به معنى «منع» است، سپس به هر گونه دفاع و نصرت و يارى كردن در مقابل دشمنان، اطلاق شده است، به بعضى از مجازاتهائى كه مانع از گناه مىشود نيز «تعزير» مىگويند.
«تُوَقِّرُوهُ» از ماده «توقير» از ريشه «وقر» به معنى سنگينى است، بنابراين «توقير» در اينجا به معنى تعظيم و بزرگداشت است.
مطابق اين تفسير ضميرهائى كه در «تُعَزِّرُوهُ» و «تُوَقِّرُوهُ» آمده، به شخص پيامبر صلى الله عليه و آله باز مىگردد، و هدف از آن دفاع از او در مقابل دشمن، و تعظيم و بزرگداشت او است (اين تفسير را «شيخ طوسى» در «تبيان» و «طبرسى» در «مجمع البيان» و بعضى ديگر برگزيدهاند).
اما جمعى از مفسران «1»
معتقدند كه تمام ضميرهاى آيه به خداوند باز مىگردد، و منظور از «تعزير» و «توقير» در اينجا، يارى دين خدا، و بزرگداشت او و آئين او است، دليل آنها در انتخاب اين تفسير، هماهنگ شدن تمام ضميرهاى موجود در آيه است.
ولى تفسير اول مناسبتر به نظر مىرسد؛ چرا كه اولًا: معنى اصلى «تعزير»