هنگام خشم و غضب، كه بحرانىترين حال انسان است، سخن مىگويد، و مىفرمايد: «آنها كسانى هستند كه به هنگام غضب عفو مىكنند» «وَ إِذا ما غَضِبُوا هُمْ يَغْفِرُونَ».
نه تنها در موقع غضب زمام اختيار از كفشان ربوده نمىشود، و دست به اعمال زشت و جنايات نمىزنند، بلكه با آب عفو و غفران، قلب خود و ديگران را از كينهها شستشو مىدهند.
و اين صفتى است كه، جز در پرتو ايمان راستين، و توكل بر حق، پيدا نمىشود.
جالب اين كه: نمىگويد، آنها غضب نمىكنند، چرا كه اين جزء طبيعت انسان است و در بعضى موارد، يعنى در آنجا كه براى خدا، و در راه احقاق حق مظلومان باشد، ضرورت دارد، بلكه مىگويد: آنها به هنگام غضب، آلوده گناه نمىشوند، سهل است به سراغ عفو و غفران مىروند، و بايد هم چنين باشد، چگونه انسان مىتواند در انتظار عفو الهى به سر برد، در حالى كه خود كينهتوز و انتقامجو است، و به هنگام غضب هيچ قانونى را به رسميت نمىشناسد؟!
و اگر مىبينيم در اينجا مخصوصاً روى مسأله «غضب»، تكيه شده، به خاطر آن است كه اين حالت آتش سوزانى است كه در درون جان انسان شعلهور مىشود، و بسيارند كسانى كه قادر بر مهار كردن نفس در آن حالت نيستند، ولى مؤمنان راستين هرگز تسليم خشم و غضب نمىشوند.
در حديثى از امام باقر عليه السلام مىخوانيم: مَنْ مَلَكَ نَفْسَهُ إِذا رَغِبَ، وَ إِذا رَهِبَ، وَ إِذا غَضِبَ، حَرَّمَ اللَّهُ جَسَدَهُ عَلَى النَّارِ: «كسى كه به هنگام شوق و علاقه، و به هنگام ترس و وحشت، و هنگام خشم و غضب، مالك نفس خويشتن باشد