سپس، براى تأكيد بيشتر مىافزايد: «اگر خداوند اراده كند باد را ساكن مىسازد، تا كشتىها بر پشت دريا ساكن و متوقف شوند»! «إِنْ يَشَأْ يُسْكِنِ الرِّيحَ فَيَظْلَلْنَ رَواكِدَ عَلى ظَهْرِهِ».
و در پايان آيه، براى نتيجهگيرى اضافه مىكند: «در اين نشانههائى است براى هر كس كه داراى مقام صبر و شكر است» «إِنَّ فِي ذلِكَ لَآياتٍ لِكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ».
آرى، در اين حركت بادها، و جريان كشتىها، و آفرينش درياها، و نظام و هماهنگى مخصوصى كه بر اين امور حكمفرماست، نشانههاى گوناگونى براى ذات پاك او است.
مىدانيم وزش بادها، در درجه اول به خاطر تفاوت درجه حرارت در دو نقطه روى زمين است، زيرا هوا بر اثر حرارت منبسط مىشود سپس به طرف بالا حركت مىكند، و به همين دليل از يكسو فشار بر هواى اطراف مىآورد و آنها را متحرك مىسازد، و از سوى ديگر، هنگامى كه به سمت بالا حركت كند، جاى خود را به هواى اطراف مىدهد، اگر خداوند فقط اين خاصيت انبساط را از آن بگيرد، سكون و سكوتى مرگبار بر آن حاكم مىشود، و كشتىهاى بادبانى بىحركت بر صفحه اقيانوسها حيران و سرگردان مىمانند.
«صبّار» و «شكور» هر دو صيغه مبالغهاند، يكى فزونى صبر را مىرساند، و ديگرى فزونى شكر را.
تكيه بر اين دو وصف، در آيه مورد بحث و چند مورد ديگر، از آيات قرآن مجيد «1» اشاره به نكات لطيفى دارد: