آيه فوق مىگويد: «ما آدم و نوح و خاندان ابراهيم و عمران را برگزيديم» ممكن است اين گزينش، تكوينى باشد و يا تشريعى، به اين معنى كه خداوند آفرينش آنها را از آغاز، آفرينش ممتازى قرار داد، هر چند با داشتن آفرينش ممتاز، هرگز مجبور به انتخاب راه حق نبودند، بلكه با اراده و اختيار خود اين راه را پيمودند، سپس به خاطر اطاعت فرمان خدا، تقوا، پرهيزكارى و كوشش در راه هدايت انسانها، امتيازهاى جديدى كسب كردند كه با امتياز ذاتى آنها آميخته شد و به صورت انسانهايى برگزيده درآمدند.
***
و در آيه بعد، مىافزايد: «آنها فرزندان و دودمانى بودند كه بعضى از بعض ديگر گرفته شده بودند» «ذُرِّيَّةً بَعْضُها مِنْ بَعْضٍ». «1»
اين برگزيدگان الهى، از نظر اسلام، پاكى، تقوا و مجاهده براى راهنمايى بشر همانند يكديگر بودند، همچون نسخههاى متعدد از يك كتاب كه هر يك از ديگرى اقتباس شده باشد.
و در پايان آيه اشاره به اين حقيقت مىكند كه خداوند مراقب كوششها و تلاشهاى آنها بوده، سخنانشان را شنيده است و از اعمالشان آگاه است مىفرمايد: «خداوند شنوا و دانا است» «وَ اللَّهُ سَميعٌ عَليمٌ».
در آيات فوق، علاوه بر آدم، به تمام پيامبران اولو العزم اشاره شده است، نام نوح، صريحاً آمده، و آل ابراهيم، هم خود او و هم موسى و عيسى و پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله را شامل مىشود، و ذكر آل عمران اشاره مجددى به مريم و حضرت مسيح عليه السلام است و تكرار آن براى اين است كه مقدمهاى براى شرح حال آنان در