نقايصى نيست، به همين دليل ما هيچگونه تضمينى بر صحت و سقم (درستى و نادرستى) آن نمىدهيم تا مطالعات بيشترى روى آن انجام شود.
اكنون به ادامه تفسير آيات سوره مىپردازيم:
***
در دومين آيه مىفرمايد: «خداوند، هيچ معبودى جز او يگانه، زنده كه قائم به ذات خويش و نگهدارنده است وجود ندارد» «اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ».
شرح و تفسير اين آيه، در سوره «بقره»، آيه 255 گذشت.
***
در آيه بعد، خطاب به پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله مىفرمايد: خداوندى كه پاينده و قيّوم است «قرآن را به حق بر تو نازل كرد كه با نشانههاى كتب آسمانى پيشين، كاملًا تطبيق مىكند و نيز تورات و انجيل را» «نَزَّلَ عَلَيْكَ الْكِتابَ بِالْحَقِّ مُصَدِّقاً لِما بَيْنَ يَدَيْهِ وَ أَنْزَلَ التَّوْراةَ وَ الإِنْجيلَ». «1»
***
و مىافزايد: « (تورات و انجيل را) پيش از آن براى هدايت مردم و همچنين قرآن را كه حق را از باطل جدا مىسازد نازل فرمود» «مِنْ قَبْلُ هُدىً لِلنَّاسِ وَ أَنْزَلَ الْفُرْقانَ».
و بعد از اتمام حجت و نزول آيات از سوى خداوند، و گواهى فطرت و عقل بر صدق دعوت پيامبران، راهى جز مجازات نيست، و لذا در آيه فوق- به دنبال اشاره به حقانيت پيامبر صلى الله عليه و آله و قرآن مجيد- مىفرمايد: «كسانى كه به آيات خدا كافر شدند كيفر شديدى دارند» «إِنَّ الَّذينَ كَفَرُوا بِآياتِ اللَّهِ لَهُمْ عَذابٌ شَديدٌ».