خود ادامه دهند، «سپس، كافران را گرفتم و سخت مجازات كردم» «ثُمَّ أَخَذْتُ الَّذِينَ كَفَرُوا». «1»
عدهاى را گرفتار طوفان ساختيم، گروهى را گرفتار تندباد ويرانگر، و جمعى را به وسيله صيحه آسمانى، صاعقه و زلزله در هم كوبيديم!
سپس، در پايان، براى تأكيد و بيان عظمت و شدت مجازات آنها مىگويد:
«مجازات من نسبت به آنها چگونه بود»؟! «فَكَيْفَ كانَ نَكِيرِ».
اين درست به آن مىماند كه، شخصى عمل مهمى را انجام مىدهد، و بعد از حاضران، سؤال مىكند، كار من چگونه بود؟
به هر حال، اين آيات از يكسو، به تمام رهروان راه اللّه و مخصوصاً رهبران و پيشوايان راستين هر امتى در هر عصر و زمان، دلدارى و دلگرمى مىدهد، كه از نغمههاى مخالف، دلسرد، و مأيوس نشوند، و بدانند دعوتهاى الهى هميشه با مخالفتهاى شديد از سوى متعصبان لجوج و سودجويان ستمگر مواجه بوده، و در عين حال طالبان دلسوز و عاشقان پاكبازى، نيز بودهاند كه در كنار داعيان راه حق جانفشانى مىكردند.
و از سوى ديگر، تهديدى است براى اين مخالفان لجوج، كه بدانند براى هميشه نمىتوانند به اعمال ننگين و مخرب خود ادامه دهند، دير يا زود كيفرهاى الهى دامانشان را خواهد گرفت.
***