مىگردد، حضرت «صالح» عليه السلام و قوم ثمود است.
نخست مىفرمايد: «ما به سوى قوم ثمود، برادرشان صالح را فرستاديم، و به او دستور داديم: آنها را به عبادت اللَّه دعوت كند» «وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا إِلى ثَمُودَ أَخاهُمْ صالِحاً أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ». «1»
همان گونه كه قبلًا نيز گفته شد، تعبير به «أخاهم» (برادرشان) كه در داستان بسيارى از انبياء آمده، اشاره به نهايت محبت و دلسوزى آنان نسبت به اقوامشان مىباشد، و در بعضى از موارد، علاوه بر اين، اشاره به نسبت خويشاوندى آنها با اين اقوام نيز بوده است.
به هر حال، تمام رسالت و دعوت اين پيامبر بزرگ، در جمله «أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ» خلاصه شده است، آرى، بندگى خدا، عصاره همه تعليمات فرستادگان پروردگار است.
آن گاه مىافزايد: «آنها در برابر دعوت صالح به دو گروه مختلف تقسيم شدند و به مخاصمه برخاستند» (مؤمنان از يكسو و منكران لجوج از سوى ديگر) «فَإِذا هُمْ فَرِيقانِ يَخْتَصِمُونَ». «2»
در سوره «اعراف» آيات 75 و 76 از اين دو گروه به عنوان «مستكبرين» و «مستضعفين» ياد شده: قالَ الْمَلَا الَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا مِنْ قَوْمِهِ لِلَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا لِمَنْ آمَنَ مِنْهُمْ أَ تَعْلَمُونَ أَنَّ صالِحاً مُرْسَلٌ مِنْ رَبِّهِ قالُوا إِنَّا بِما أُرْسِلَ بِهِ مُؤْمِنُونَ* قالَ الَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا إِنَّا بِالَّذِي آمَنْتُمْ بِهِ كافِرُونَ:
«اشراف مستكبر قوم صالح به مستضعفانى كه ايمان آورده بودند، گفتند: آيا