مىگويد: «اكنون كه چنين است: تقوا پيشه كنيد و از خدا بترسيد و دستور مرا اطاعت نمائيد» «فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُونِ».
*** سپس به بخش سوم از بيان هود عليه السلام مىرسيم كه: تشريح نعمتهاى الهى بر بندگان است، تا از اين راه، حس شكرگزارى آنها را تحريك كند، شايد به سوى خدا آيند.
و در اين زمينه، از روش اجمال و تفصيل كه براى دلنشين كردن بحثها بسيار مفيد است استفاده مىكند:
نخست روى سخن را به آنها كرده مىگويد: «از خدائى بپرهيزيد كه شما را به نعمتهائى كه مىدانيد امداد كرد» و به طور مداوم و منظم آنها را در اختيار شما نهاد «وَ اتَّقُوا الَّذِي أَمَدَّكُمْ بِما تَعْلَمُونَ». «1»
***
آن گاه، بعد از اين بيان كوتاه، به شرح و تفصيل آن پرداخته، مىگويد: «شما را به چهارپايان و پسران (لايق و برومند) امداد كرد» «أَمَدَّكُمْ بِأَنْعامٍ وَ بَنِينَ».
از يكسو سرمايههاى مادى كه قسمت مهمى از آن- مخصوصاً در آن عصر- چهارپايان و دامها بودند در اختيار شما گذاشت، و از سوى ديگر، نيروى انسانى كافى كه بتواند آن را حفظ و نگاهدارى كند، و پرورش دهد.
اين تعبير، در آيات مختلف قرآن، تكرار شده است كه: به هنگام برشمردن نعمتهاى مادى، نخست به «اموال» اشاره مىكند، بعد به «نيروى انسانى» كه حافظ، نگاهبان و پرورش دهنده اموال است، و اين، يك ترتيب طبيعى به نظر