مىرسد نه اين كه اموال، از اهميت بيشترى برخوردار باشد.
در آيه 6 سوره «اسراء» مىخوانيم: وَ أَمْدَدْناكُمْ بِأَمْوالٍ وَ بَنِينَ وَ جَعَلْناكُمْ أَكْثَرَ نَفِيراً:
«ما شما را به وسيله اموال و فرزندان امداد كرديم و جمعيت شما را بيشترين قرار داديم».
***
و مىافزايد: «باغهاى خرم و سرسبز و چشمههاى آب جارى در اختيارتان قرار داديم» «وَ جَنَّاتٍ وَ عُيُونٍ».
و به اين ترتيب، زندگى شما را هم از نظر نيروى انسانى، هم كشاورزى و باغدارى، و هم دامدارى و وسائل حمل و نقل پر بار ساختيم، به گونهاى كه در زندگى خود احساس كمترين كمبود و ناراحتى نداشته باشيد.
ولى چه شد كه: بخشنده اين همه نعمتها را فراموش كرديد؟ شب و روز بر سر سفره او نشستيد و او را نشناختيد؟.
***
سپس به آخرين مرحله از سخنانش پرداخته و آنها را تهديد و انذار به كيفر الهى مىكند، و مىگويد: «اگر كفران كنيد من بر شما از عذاب روز بزرگ مىترسم» «إِنِّي أَخافُ عَلَيْكُمْ عَذابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ».
روزى كه نتيجه آن همه ظلم و ستم و غرور و استكبار و هواپرستى و بيگانگى از پروردگار را با چشم خود خواهيد ديد.
معمولًا «يَوْمٍ عَظِيمٍ» (روز بزرگ) در قرآن به قيامت اطلاق مىشود كه از هر نظر عظمت دارد، ولى گاه، در آيات قرآن به روزهاى سخت و وحشتناكى كه بر امتها گذشته، نيز اطلاق شده است، آنچنان كه در همين سوره در داستان