الصَّالِحاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدّاً».
بعضى از مفسران، اين آيه را مخصوص امير مؤمنان على عليه السلام و بعضى شامل همه مؤمنان دانستهاند.
بعضى، گفتهاند: منظور اين است كه: خداوند محبت آنان را در دلهاى دشمنانشان مىافكند، و اين محبت رشتهاى مىشود در گردنشان كه آنها را به سوى ايمان مىكشاند.
بعضى ديگر، آن را به معنى محبت مؤمنان نسبت به يكديگر كه باعث قدرت، قوت و وحدت كلمه مىشود، دانستهاند.
بعضى آن را اشاره به دوستى مؤمنان نسبت به يكديگر در آخرت دانسته، و مىگويند آنها آن چنان به يكديگر علاقه پيدا مىكنند كه از ديدار هم برترين شادى و سرور به آنان دست مىدهد.
ولى اگر با وسعت نظر، به مفاهيم وسيع آيه بينديشيم خواهيم ديد كه: همه اين تفسيرها در مفهوم آيه جمع است، بى آن كه با هم تضادى داشته باشند.
و نكته اصلى آن اين است كه: «ايمان و عمل صالح» جاذبه و كشش فوقالعادهاى دارد، اعتقاد به يگانگى خدا و دعوت پيامبران كه بازتابش در روح، فكر، گفتار و كردار انسان به صورت اخلاق عاليه انسانى، تقوا و پاكى و درستى و امانت و شجاعت و ايثار و گذشت، تجلى كند، همچون نيروهاى عظيم مغناطيس، كشنده و رباينده است.
حتى افراد ناپاك و آلوده از پاكان لذت مىبرند، و از ناپاكانى همچون خود متنفرند، به همين دليل هنگامى كه فى المثل مىخواهند همسر يا شريكى انتخاب كنند تأكيد دارند طرف آنها پاك و نجيب و امين و درستكار باشد.
اين طبيعى است و در حقيقت، نخستين پاداشى است كه خدا به مؤمنان و