96 إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدّاً
97 فَإِنَّما يَسَّرْناهُ بِلِسانِكَ لِتُبَشِّرَ بِهِ الْمُتَّقِينَ وَ تُنْذِرَ بِهِ قَوْماً لُدّاً
98 وَ كَمْ أَهْلَكْنا قَبْلَهُمْ مِنْ قَرْنٍ هَلْ تُحِسُّ مِنْهُمْ مِنْ أَحَدٍ أَوْ تَسْمَعُ لَهُمْ رِكْزاً
ترجمه:
96- مسلماً كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام دادهاند، خداوند رحمان محبتى براى آنان در دلها قرار مىدهد!
97- و ما فقط آن (قرآن) را بر زبان تو آسان ساختيم تا پرهيزكاران را به وسيله آن بشارت دهى، و دشمنان سرسخت را با آن انذار كنى.
98- چه بسيار اقوام (بىايمان و گنهكارى) را كه پيش از آنان هلاك كرديم؛ آيا احدى از آنها را احساس مىكنى؟! يا كمترين صدائى از آنان مىشنوى؟!
تفسير:
ايمان سرچشمه محبوبيت!
در سه آيه فوق، كه پايانگر سوره «مريم» است باز هم سخن از مؤمنان با ايمان و نيز ظالمان و ستمگران بىايمان، و سخن از قرآن و بشارتها و انذارهاى آن است، و در حقيقت عصارهاى است از بحثهاى پيشين با نكتههاى تازه.
نخست، مىفرمايد: «كسانى كه ايمان آوردند و عمل صالح انجام دادند خداوند رحمان محبت آنان را در دلها مىافكند» «إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا