صالحان مىدهد كه دامنهاش از دنيا به سراى ديگر نيز كشيده مىشود.
با چشم خود بسيار ديدهايم اين گونه افراد پاك، هنگامى كه چشم از جهان مىبندند، ديدهها براى آنها گريان مىشود، هر چند ظاهراً پست و مقام اجتماعى نداشته باشند، همه مردم جاى آنها را خالى مىبينند، همه، خود را در عزاى آنها شريك محسوب مىدارند.
اما اين كه بعضى آن را درباره امير مؤمنان على عليه السلام دانسته و در روايات بسيارى به آن اشاره شده، بدون شك درجه عالى و مرحله بالاى آن، ويژه آن امام متقين است، (و در نكتهها از اين روايات مشروحاً بحث خواهيم كرد).
ولى اين مانع از آن نخواهد بود كه: در مراحل ديگر، همه مؤمنان و صالحان از طعم اين محبت و محبوبيت در افكار عمومى بچشند، و از اين مودت الهى سهمى ببرند، و نيز مانع از آن نخواهد بود كه، دشمنان نيز در دل خود احساس محبت و احترام نسبت به آنها كنند.
جالب اين كه در حديثى از پيامبر صلى الله عليه و آله مىخوانيم: إِنَّ اللَّهَ إِذا أَحَبَّ عَبْداً دَعا جَبْرَئِيْلَ، فَقال: يا جَبْرَئِيْلُ! إِنِّى أُحِبُّ فُلاناً فَأَحِبَّهُ، قالَ: فَيُحِبُّهُ جَبْرَئِيْلُ ثُمَّ يُنادِى فِى أَهْلِ السَّماءِ أَنَّ اللَّهَ يُحِبُّ فُلاناً فَأَحِبُّوهُ، قالَ: فيُحِبَّهُ أَهْلُ السَّماءِ ثُمَّ يُوضَعُ لَهُ الْقَبُولُ فِى الْا رْضِ!
وَ إِنَّ اللَّهَ إِذا أَبْغَضَ عَبْداً دَعا جَبْرَئِيْلَ، فَقالَ: يا جَبْرَئِيْلُ إِنِّى أُبْغِضُ فُلاناً فَأَبْغِضْهُ، قالَ فَيُبْغِضُهُ جَبْرَئِيْلُ، ثُمَّ يُنادِى فِى أزهْلِ السَّماءِ إِنَّ اللَّه يُبْغِضُ فُلاناً فَأَبْغِضُوهُ، قالَ: فَيُبْغِضُهُ أَهْلُ السَّماءَ ثمَّ يُوضعُ لَهُ الْبغْضاءُ فِى الْا رْضِ:
«هنگامى كه خداوند كسى از بندگانش را دوست دارد، به فرشته بزرگش جبرئيل مىگويد: من فلان كس را دوست دارم او را دوست بدار، جبرئيل او را دوست خواهد داشت، سپس در آسمانها ندا مىدهد كه: