ششمين برنامه آنها اين است: «و نماز را برپا مىدارند» (وَ أَقَامُوا الصَّلَوةَ).
گرچه اقامه نماز يكى از مصاديق وفا به عهداللَّه و حتّى مصداق زندهاى براى حفظ پيوندهاى الهى و از يك نظر از مصاديق استقامت است، از آنجا كه اين مفاهيم كلّى مصداقهاى بسيار مهمّى دارد كه در سرنوشت انسان فوقالعاده مؤثّر است، در اين جمله و جملههاى بعد روى آنها انگشت نهاده.
و چه چيز مهمتر از اينكه انسان هر صبح و شام پيوند خود را با خدا تجديد كند، با او به راز و نياز برخيزد و به ياد عظمت او و مسؤوليّتهاى خويش بيفتد و به مدد اين كار، زنگار گناه را از دل و جان بشويد و با پيوستن قطره وجود خود به اقيانوس بيكران هستى حق، مايه بگيرد؟
آرى، نماز همه اين بركات و آثار را دارد.
سپس هفتمين برنامه حقجويان را با اين عبارت بيان مىكند: «و از آنچه به آنان روزى دادهايم، در پنهان و آشكار، انفاق مىكنند» (وَ أَنفَقُوا مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ سِرًّا وَ عَلَانِيَةً).
نهتنها در اين آيه مسأله انفاق يا زكات به دنبال نماز قرار مىگيرد، بلكه در بسيارى از آيات قرآن اين ترادف به چشم مىخورد، زيرا يكى پيوند انسان را با «خدا» و ديگرى پيوند او را با «خلق» محكم مىكند.
شايان ذكر است كه جمله «مِمّا رَزَقناهُم» (از آنچه به آنها روزى دادهايم) هر موهبتى اعمّ از مال، علم، قدرت، موقعيّت، نفوذ اجتماعى و جز اينها را شامل مىشود. زيرا انفاق نبايد يك بُعدى باشد بلكه در تمام ابعاد و همه مواهب انجام گيرد.
جمله «سِرًّا و عَلانِيَةً» (در پنهان و آشكار) اشاره به اين واقعيّت است كه آنها در انفاقهاى خود به كيفيّتهاى آن نيز نظر دارند، زيرا گاه اگر انفاق، پنهانى