بازرگان هميشه از تجارت خود سود نمى‌برد و به اصطلاح امروز، تجارت نوعى ريسك است؛ بنابراين بايد شجاع باشد و بر خدا توكل كند و از زيان‌هاى احتمالى نهراسد و از زيان‌ها نااميد و مأيوس نشود. البته تاجر بايد تلاش و كوشش و تدبير را از دست ندهد؛ ولى اگر با زيانى مواجه شد نيز ناراحت نگردد.

اين احتمال نيز داده شده كه اين جمله اشاره به جنبه‌هاى معنوى تجارت است زيرا تاجر گاه آلوده اموال حرام مى‌شود و سعادت خود را به خطر مى‌افكند، بنابراين بايد همواره مراقب اين خطرات باشد مخصوصاً در عصر و زمان ما كه اموال حرام و تجارت‌هاى نامشروع فزونى گرفته و گاه پر سود بودن آن چشم عقل را مى‌بندد و تاجر را گرفتار گناه مى‌سازد.

آن گاه در بيست و سومين توصيه مى‌فرمايد: « (همواره دنبال فزونى مباش زيرا) چه بسا سرمايه كم از سرمايه زياد پربركت‌تر و رشدش بيشتر است»؛ (وَ رُبَّ يَسِيرٍ أَنْمَى‌ مِنْ كَثِيرٍ).

اشاره به اينكه هميشه نبايد به كميت اعمال و كارها نگاه كرد، بلكه مهم كيفيت آن است؛ چه بسا اعمال كمتر با كيفيت بالاتر و خلوص بيشتر بارورتر و مؤثرتر باشد. قرآن مجيد مى‌فرمايد: «الَّذِى خَلَقَ الْمَوْتَ وَ الْحَياةَ لِيَبْلُوَكُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا»؛ آن كس كه مرگ و حيات را آفريد تا شما را بيازمايد كه كدام يك از شما بهتر عمل مى‌كنيد». [1]

احتمال ديگر در تفسير اين جمله آن است كه انسان نبايد در زندگى مادى دنبال سرمايه‌هاى فزون‌تر باشد چه بسا سرمايه كمتر پاك‌تر و حلال‌تر بوده، و نمو و رشد بيشترى داشته باشد. قرآن مجيد مى‌فرمايد: «وَ ما آتَيْتُمْ مِنْ رِّباً لِّيَرْبُوَا فِى أَمْوالِ النَّاسِ فَلا يَرْبُوا عِنْدَ اللَّهِ وَ ما آتَيْتُمْ مِّنْ زَكاةٍ تُريدُونَ وَجْهَ اللَّهِ فَأُولئِكَ هُمُ‌

[1]. ملك، آيه 2.